Wednesday, July 27, 2011

टूर निघाली स्कॉटलंडला-5

१६/७ ला परत सकाळी खोली सोडायची होती. दिवसभर गाडीतून भटकायचे आणि रात्री झोपायला रोज नव्या ठिकाणी लॉज वर जायचे. असा आमचा ४ दिवस कार्यक्रम सुरु होता.इकडे बरेच जण असेच करतात. त्यामुळे लॉज सुद्धा फक्त बेड आणि ब्रेकफास्ट असे मिळतात. सकाळी उठून परत सर्व सामान गाडीत भरले. तिकडेच नाश्ता केला. जरा असा-तसा होता त्यामुळे कोणीच पोटभर खाल्ले नाही, आज प्रथम "एलीन डोनान" किल्ला बघायला जायचे होते.एक तासाच्या अंतरावर हा किल्ला होता. 

तो ४०० वर्षापूर्वीचा होता. भक्कम दगडी बांधकाम. खूप लोक पाहायला आले होते. आम्हाला तो किल्ला पाहण्याचे विशेष आकर्षण म्हणजे त्या ठिकाणी शाहरुख खानच्या एका सिनेमाचे शुटींग [कुछ कुछ होता है चे टायटल साँग] झाले होते. किल्ल्यावर जाण्यापूर्वी मोबाईल वर ते गाणे सर्वांनी पाहिले. नक्की कोणती ती जागा समजण्यासाठी. आहेत कि नाही हुशार! मी आणि मंजिरी ने थोडाच किल्ला पाहीला.व खाली येवून निवांत बसलो.कारण आता ४ दिवस सतत फिरून पाय खूपच दुखत होते.बाकी हे सर्व किल्ल्यावर निवांतपणे फिरत होते.किल्ल्याच्या ३ बाजूला पाणी होते.थोडीफार खरेदी करून आम्ही निघालो.

आता एका बोटीवर जायचे होते [डॉल्फिन सफारी]. या बोटीचे वैशिष्ठ म्हणजे ही बोट खूप दूरवर पाण्यात आत घेऊन जातात. सील मासे, डॉल्फिन, इतर मोठे मासे दिसतात.पण त्या दिवशी हवा खूपच खराब असल्याने आम्हाला फक्त सील मासेच दिसले. कसले ते गब्दुल असतात? मी म्हणू नये खर तर.....मधेच खडकावर शेवाल्यावर येवून बसले होते. चाहूल लागली आवाज झाला कि लगेच दुबकन पाण्यात जात होते.

डॉल्फिन मला बघायचा होता तो मात्र काही दिसला नाही.परत येताना बोटीचा जेवढा भाग वर दिसत होता तेवढाच खाली होता.खालच्या भागात बसून काचेतून खोलवर असलेल्या पाण वनस्पती, शेवाळ, छोटे मोठे मासे, खेकडे  सर्व काही दिसत होते.मी या आधी समुद्राचा तळ फक्त डिस्कव्हरी चॅनेल वरच पाहीला होता. आता मात्र प्रत्यक्ष बघताना गम्मत वाटत होती. मला ते बघताना "जीवो जीवस्य जीवनम" या संस्कृत सुभाशिताची आठवण झाली. 

खोल पाण्यात किती तरी वेळ बोट शांत उभी होती.पाणी अगदी रंगाने हिरवेगार पण शुद्ध दिसत होते.खूप मोठमोठ्या आकाराच्या आम्ही पाण वनस्पती पहिल्या,समुद्राचा तळ पाहीला. अगदी कायम लक्षात राहण्यासारखी ही बोट ट्रिप होती.




कुछ कुछ होता है चे टायटल साँग जे एलीन डोनानला शूट झाले:


Tuesday, July 26, 2011

टूर निघाली स्कॉटलंडला-4


आज १५/७!

सकाळीच नाश्ता करताना आज स्ट्रॉबेरी फार्मवर जायचे ठरले.जवळच रस्त्यात येताना लागलेल्या फार्म कडे मोर्चा वळवला.पण आता त्या ठिकाणी आता फार्म नाही हे समजले. त्यांच्याकडूनच दुसर्या ठिकाणी असलेल्या या फार्मचा पत्ता [आपल्या भाषेत, आपण पत्ता म्हणू], म्हणजेच इकडच्या भाषेत पोस्ट कोड घेतला. ७-८ मैल अंतरावर असलेल्या फार्मवर आम्ही पोचलो. गाडी अगदी आत पर्यंत नेता आली.आणि बघतो तर काय! स्ट्रॉबेरी,रासबेरी! आणि इकडचे समर फळ, जे द्राक्षासारखे दिसत होते...त्यांना समरबेरीज म्हणतात.त्यांनी सर्व झाडे लगडली होती.तिकडे गेल्यावर त्या फार्मच्या मालकाने आमच्या हातात २/३ पुठ्याच्या परड्या [बास्केट] स्ट्रॉबेरी गोळा करण्यासाठी दिल्या. 

मी प्रथमच स्ट्रॉबेरीचे झाड पाहत होते. अगदी एक फुट उंचीचे.पूर्ण मळ्यात रोपांना स्त्राव्बेरी भरपूर आल्या होत्या.लहान मोठ्या आकाराच्या, आणि अगदी लालबुंद! आपण आपल्या हाताने किती,कोणत्या हव्या त्या तोडून घ्यायच्या, खरच मजा वाटत होती. आम्ही सर्व जण त्या गोळा करण्यात दंग झालो होतो. आपल्याकडे खोक्यात पानात ठेवलेल्या डझन २ डझन विकत घेणे हेच माहित होते.त्यामुळे या झाडावरील कढून घेण्याचा आनंद वेगळाच होता.

त्या फार्म वर जरा वेळ फिरलो.फोटो काढले.आणि त्या स्ट्रॉबेरी वजन करून घेतल्या.आणि लगेचच अगदी लहान मुलांप्रमाणे आम्ही सर्वांनी त्यावर ताव मारला.ताज्या आणि लाल लाल मस्त होत्या.छोट्या अक्षराने पण अगदी मन लावून त्या खाल्या.आमची गोरीपान बाहुली लालेलाल झाली होती.प्रवासात २ दिवस पुरातील इतक्या बरोबर घेतल्या होत्या.त्या फार्म वरून बाहेर पडवत नव्हते.बरेच लोक तिकडे हा आनंद लुटत होते.विकेंड ला खर्या अर्थाने युरोपियन लोक घराबाहेर पडून मजा करत असतात,हे सतत बघायला मिळत होते. फार्म वरून निघताना मुंबईत कशा आहेत?काय भावाने स्ट्रॉबेरी मिळतात? याची चर्चा साहजिकच झाली. आता आम्ही मह्त्वाच्या ठिकाणी जाणार होतो. 

अनिकेत-अमोल अगदी उत्सुक होते त्या डिस्टीलरी  मध्ये जायला. ग्लेन ऑर्थ ही विस्की बनवणारी कंपनी आम्हाला जाताना वाटेत दिसली होती. त्यामुळे येताना सहज तिकडे पोचलो.लहान अक्षराला घेऊन अश्विनी बाहेर थांबली होती. आम्ही सर्वांनी आत प्रवेश केला.सगळीकडे अगदी मजबूत तिकीट असते बर का इकडे? पण मला काही त्याची कधी चिंता नव्हती. अनिकेत होता ते सर्व बघयला समर्थ! तो युरोपियन माणूस आम्हाला माहिती देवू लागला.अगदी प्रथम बारली दाखवली. ती भिजत घालून ठेवावी लागते. त्याला मोड आले कि सुकवून ठेवतात.मग बारीक करून योग्य प्रमाणात पाणी घालून किती दिवस कशी ठेवतात. ते सर्व दाखवले. आंबवणे ही क्रिया केली जाते. किती तरी फुट उंचीचे लाकडी मोठे मोठे कंटेनर होते. मला सतत आश्चर्य याचे वाटत होते कि कुठेही कामगार दिसला नाही. आणि परत सर्व अगदी चकचकीत. संपूर्ण कंपनीत ३-४ माणसे फक्त होती. हीच माणसे सर्व विभाग पाहतात. सर्व यंत्राच्या साह्यानेच होत होते. मोठ्या मोठ्या लाकडी पिंपातून [कास्क] वेगवेगळ्या चवीची विस्की भरून ठेवली होती.इकडे बाटल्या भरल्या जात नाहीत तर असेच कंटेनर इतर देशात पाठवले जातात. स्कॉटलॅंडची स्कॉच विस्की प्रसिद्ध आहे हे ऐकून होते.पण त्या सर्व प्रवासात आम्हाला इतक्या दिस्तालारी दिसल्या कि काय सांगू?सर्व देशात यांच्याकडूनच पुरवठा होत असेल.सर्व विभाग फिरून झाल्यावर सर्व लोकांना तो युरोपियन अगदी अगत्याने चव बघायला सर्व चवीच्या व्हिस्की देत होता.इतके प्रकार पाहून साड्या,कपडे यांच्या दुकानात बायकांचे जे होते ना तसे अगदी अनिकेत-अमोल चे झाले होते! अखेर किती तरी वेळाने ठरवून चव घेऊन बाटल्या खरेदी झाल्या. अगदी महत्वाचे काम झाल्यासारखे वाटले,कारण तीच गोष्ट त्यांच्या आवडीची होती. आता  जेवणात कुठेही वेळ घालवायचा नाही."आईल  ऑफ  स्काय" बरेच दूर आहे .वेळेवर जाऊ या ठरले.वाटेत काहीतरी घेऊन गाडीतच खाऊ या असे बोलणे झाले.परत सर्व गाडीत बसलो,निघालो.आता चर्चा फक्त व्हिस्कीचीच होती.

आजूबाजूला अफलातून निसर्ग सौंदर्य होते.रस्ता खरोखर प्रेक्षणीय होता. २ तास प्रवासात मस्त मजा करत जात होतो.अगदी निर्जन रस्ता होता.काही वेळात अचानक काय झाले आधी कळले नाही.पण गाडी पंक्चर झाली.इतका वेळ सर्व जण मस्त मूडमध्ये होतो.पण आता काय करायचे विचार सुरु झाला.कशीबशी गाडी एका बाजूला घेतली.आम्ही सर्व  खाली उतरलो.ही गाडी.भाड्याची होती.अनिकेत ने प्रथम कागद पत्र शोधून त्याला आधी फोन लावला.आम्ही एका बेटावर जात होतो त्या मुळे मोबाईलला नेटवर्क मिळत नव्हते. अखेर खूप प्रयत्नांनी फोन लागला.पण आम्ही नेमक्या कोणत्या ठिकाणी आहोत हे त्याला कसे सांगायचे प्रश्न पडला. 

जवळच काही अंतरावर २ घरे होती. अनिकेतने तिकडे जाऊन त्यांना विचारून त्या जागेचा पोस्ट कोड लिहून आणला.परत फोनाफोनी सुरु झाली. अखेर २ तासाने एक मेकॅनिक, एक भला मोठा ट्रक घेऊन आला.आपल्याकडे टायर काढून त्याचे पंक्चर काढून काम झाले असते,पण इकडे तसे नाही.त्याने आम्ही ७ माणसे आणि आमचे खूप सामान पाहिले.तो हैराण झाला! त्याने आमची सोय मात्र केली लगेच एक गाडी मागवली. त्याने आम्ही पुढे गेलो. त्या ट्रक वर गाडी चढवली आणि अनिकेत-नंदिनी ट्रक मध्ये बसून  त्याच्या बरोबर  गेले. 

जातानाचा रस्ता खूप सुरेख होता.पण कोणाचेच बाहेर लक्ष नव्हते.अनिकेत-नंदिनी गाडी घेऊन परत येईस्तोवर मी तर काळजीत वेळ घालवला. एकतर खूप वळणे असलेला रस्ता होता, त्यात मुसळधार पाऊस पडत होता. भरीला रस्त्यावर खूप हरणे येतात समजले होते. इकडे जंगली जनावरांना माणसांपेक्षा महत्व अधिक आहे.जिकडे तिकडे सुरक्षेसाठी बोर्ड लावलेले मी येताना वाचत आले होते.अखेर गाडीचे सर्व सोपस्कार करून ४ तासाने अनिकेत-नंदिनी आईल  ऑफ  स्कायला "डनोली हॉटेल" वर सुखरूप पोचले. 

येतानाच त्यांनी थांबून भारतीय जेवण आणले होते. दिवसभर सर्व तसे उपाशीच होते. आमच्या खोलीत बसून सर्व पोटभर जेवले. गप्पा तोच विषय सुरु होता.वारा पाऊस याचे बाहेर तांडव सुरु होते. आम्ही अगदी हौशीने उत्तर महा सागराच्या किनार्यावरील जागेत आरक्षण केले होते.एकतर रात्र खूप झाली होती त्या मुळे तो खवळलेला समुद्र खोलीतून बघणे पसंद केले.सर्व जण आज खुच थकलो होतो.लवकर झोपी गेलो.पण खरच सांगते सर्व अर्थाने दिवस लक्षात राहिला.

मला सतत नवल वाटत होते,कि आम्ही जेव्हा पंक्चरमूळे थांबलो होतो तेव्हा त्या रस्त्यावरून वार्याच्या वेगाने इतक्या गाड्या जात होत्या. पण कोणीसुद्धा थांबले नाही कि विचारले नाही. अगदी आमच्या जवळ लहान मुल होते, आम्ही ४ बायका होतो तरीसुद्धा....नाही म्हणायला जिथे गाडी उभी केली होती. तिकडे जवळच एक घर होते. त्या युरोपियन बाई ने आम्हाला निदान बाथरूम वापरायला दिले. नाहीतर थंड हवेत इतका वेळ बाहेर थांबणे, पंचाईत होती. निघताना त्यांनी अक्षरा साठी गरम पाणी ,बेबी फूड आहे का विचारले त्यातच आम्ही धन्य मानले.ही इकडची संस्कृती

टूर निघाली स्कॉटलंडला-3

आज १४/७!


आज अनिकेत, नंदिनी आणि अमोल व्हाईट वॉटर रॅफटिंगला जाणार होते. सकाळी ठीक ११.३० वाजता. आम्ही सर्व जणही  निघालो. पोचायला २ तास लागले. संपूर्ण प्रवासात एका बाजूला दाट हिरवीगार झाडी आणि एका बाजूला निळेशार खळाळते पाणी. अशा निसर्ग रम्य रस्त्यावरून आम्ही जात होतो. मधेच सुंदरशा जागेवर थांबून उतरत होतो, फोटो काढत होतो.या सर्व भागावर निसर्ग्ची अगदी प्रचंड कृपा आहे. आम्ही तिकडे अगदी वेळेवर म्हणजे ११ वाजता पोचलो. या तिघांना तो विशिष्ठ पोशाख [वेट सूट आणि लाईफजॅकेट] घालायला दिला व त्यांना ते घेऊन दुसर्या ठिकाणी गेले.

मी मंजिरी,अश्विनी आणि अक्षरा मस्त तलावाच्या बाजूला हिरवळीवर बसून गप्पा मारत होतो. इकडे हवा पटकन बदलते.चांगले उन होते, क्षणात पाऊस सुरु झाला, गार वारा, सारें थंड गार झाले.तिकडे एकमेव हॉटेल होते.तिकडे जाऊन बसलो.गरम चहा घेतला. ते पण २.३० ला बंद होणार होते आणि तिघांना यायला अजून खूप वेळ होता. पाण्यातून जाऊन आल्यावर सपाटून भूक लागेल म्हणून अश्विनी ने आधीच खायला सॅंडविच घेऊन ठेवले. मस्त थरार अनुभव घेऊन परतले हे तिघे. खाऊन नंतर इंग्लिश टी घेऊन आम्ही निघालो.

आता ६ वाजताच्या बोटीचे बुकिंग आधीच केले होते.अगदी वेळेत पोचलो.जवळच्या ठिकाणी गुलाबाची आणि इतर फुलझाडे बहरलेली होती. त्याची मी जाऊन लगेच फोटो काढले. इतकी फुले बघून पण मन भरत नव्हते.लगेच फोटोचा  मोह होत होता. आपल्या कडे खरच अशी फुले झाडावर बघायला मिळत नाहीत. बोटीत बसायला जाण्यासाठी त्यांच्या छोट्या बस मध्ये बसलो.या बोटीच्या फेरीत फक्त आम्हीच ७ जण होतो.मग काय आणखीनच मज्जा.अगदी खास आमच्या साठीच बोट ठरवल्या सारखे योगायोगाने झाले होते.बस चालवणारा तो युरोपियन तोच बोट चालवणारा.सर्व एक हाती कारभार होता.

आम्ही बोटीत चढलो. थंडगार वारा आणि भोवताली खळाळते पाणी.जवळ जवळ एक तासाची फेरी होती.बोटीचा चालक आम्हाला एकीकडे माहिती देत होता.पडद्यावर पण माहिती चित्रे दिसत होती.नदी आणि इतकी मोठी पाण्याने दुथडी भरून वाहणारी,नवल वाटत होते.नदीचे पात्र इतके विशाल होते कि या टोकावरून दुसर्या टोकावर बोटीने जायला दीड दिवस लागतो.

पाण्याची खोली पण खूप होती.जाताना एक ४०० वर्षा पूर्वीचा किल्ला पण बघितला.पाणी शुद्ध स्वच्छ नितळ होते.काठावरून पाहिले तर तळ दिसत होता.सुखद बोट फेरी करून आम्ही परतलो.अक्षराने इतक्या थंड पण्यात पण हात घातला.पाण्यात तिला अजून खेळायचे होते पण आम्ही दोघी आज्या ओरडलो.बोट फेरी झाल्यावर रात्री ११ वाजता लोज वर पोचलो.

टूर निघाली स्कॉटलंडला-2


बुधवार सकाळ १३ तारीख!

आम्ही दोघींनी लवकर उठून आवरून घेतले. किटलीत पाणी गरम करून घेऊन चहा करून घेतला. सवय चहा ची. तोवर आवरून एकेक जण तयार झाले. अक्षरा सर्वात लहान म्हणजे १० महिन्याची.पण ती लवकर उठून आवरून फिरायला तय्यार. इकडच्या पद्धतीप्रमाणे आम्ही पोटभर नाश्ता करायला त्या लॉजच्याच हॉटेल [लिटील शेफ नावाचे] मध्ये गेलो. तिकडच्या पद्धती शिष्टाचार सांगते....खूप खुर्च्या खाली होत्या पण आपण लगेच आत जाऊन बसायचे नाही.गेट वर उभे राहायचे, मग तिकडचा वेटर कमशेफ येणार विचारणार, सांगणार त्या ठिकाणीच आपण बसायचे. सर्व अगदी निवांत..इतक्या वेळात आपल्या कडे हॉटेल मध्ये माणूस खाऊन बिल देवून बाहेर पडेल. नंतर तो शांतपणे त्याच्या मर्जीनुसार येवून आपल्याला विचारणार. मगच आपण ऑर्डर करायचे. तोच जाऊन तयार करणार त्या मुळे परत निवांत गप्पा मारत बसायचे. इकडे माणूस बळ एकदम कमी. कामगार नाहीतच. त्या मुळे कितीही घाई असली, भूक लागली असली तरी शांतपणे थांबायची मनाची तयारी ठेवावी लागते.

पोटभर खाऊन अनिकेत आणि अमोल दुसरी गाडी बदलून आणायला गेले. गाडीत परत सर्व सामान भरले आणि आम्ही तिकडून "इंव्हुर्नेस" ला जायला निघालो, पण अॅबर्दीनच्या मार्गाने. अंतर जवळ जवळ ४ तास होते. मध्ये थांबत जात होतो. गाडीत गप्पा गाणी ऐकणे, अक्षराशी खेळणे सुरु होते.त्याही पेक्षा बाहेरचे निसर्ग सौंदर्य पाहण्यात सर्व मग्न होते.तिकडे जाताना रस्त्यावर खूप डिस्टीलरीज   दिस्त्लारी लागत होत्या. इतके दिवस आपण ज्या  ब्रॅन्डची व्हिस्की पितो, ती इकडे बनते वा तयार होते, हे बघून दोघेही-अनिकेत  अमोल-खूप खुश होते. खूप उत्सुक होते व्हिस्की टूर करायला. टॉम टॉम, म्हणजे आमचा बोलका बाहुला, आम्हाला रस्ता दाखवत होता. आम्ही जात होतो. 

आम्ही आधी अॅबर्दीनला पोचलो. जवळ-जवळ २ वजता. प्रथम कार पार्किंगची सोय पहिली. नंतर हॉटेलमध्ये जेवायला गेलो.त्याच वेळी आम्हाला मोबाईल बरून मुंबईत बॉम्ब स्फोट झाल्याची खबर मिळाली. काळजीला सुरवात झाली. पण तितक्यात भाग्यश्रीचा मेसेज आला कि आम्ही सर्व सुखरूप आहोत. लगेच सुशीलचा पण फोन आला. जरा हायसे वाटले. मोबाईल आणि इंटरनेटने खरच जग जवळ आले आहे. नाहीतर आम्ही एका टोकावर इकडचे......काहीच लगेच कळले नसते. मागील बॉम्ब स्फोटची आठवण लगेच झाली. अतिरेकी कारवाया करत आहेत. आणि आपण सामान्य माणसे तसेच जीवन जगत आहोत..याची खंत वाटत होती पण काय करणार?????????

जेवताना समोर विशाल दक्षिण महासागर दिसत होता. त्या मुळे लहान मुलांप्रमाणे माझे जेवणाकडे लक्ष नव्हते. अखेर जेवून आम्ही किनार्यावर गेलो फिरायला.पाणी बर्फासारखे थंड होते. पण मी थोडा वेळ तरी पाय बुडवून पाण्यात उभी राहिलेच.पाणी निळेशार स्वच्छ आणि नितळ होते पण कमालीचे थंड. इकडची युरोपियन माणसे आणि मुले मात्र बिनधास्त पाण्यात खेळत होती.जरा वेळ किनार्यावर बसलो,फोटो काढले आणि पुढच्या प्रवासाला निघालो. आता आम्हाला इकडून "बिउलीला" [इंव्हुर्नेस, या सिटी जवळचे एक खेडेगाव] जायचे होते. तिकडचे २ दिवसाचे बी अॅन्ड बी, म्हणजे बेड अॅन्ड ब्रेकफास्ट चे आरक्षण केलेले होते. ते अगदी छोटेसे टुमदार खेडे गाव होते. जाताना वाटेत एक स्ट्रॉबेरी फार्म लागला. उद्या सकाळी तो बघायला जायचे लगेच ठरवून टाकले.

बिउलीला जातांना 
बिउलीलचं बी अॅन्ड बी म्हणजे एका युरोपियन माणसाचे घर,त्यांनी घरातच लोजिंग सुरु केले होते. बाहेरून आम्हाला आत इतके मोठे व सुसज्ज असेल असा अंदाज आला नाही.पण आत जाऊन तो अनुभव घेतला.या बी अॅन्ड बी मध्ये आमचा २ दिवस मुक्काम होता. खोल्यातून सामान नेऊन ठेवले. शेजारीच एक "बिउली तंदुरी" हे भारतीय हॉटेल होते. तिकडे गेलो. रात्रीचे १० वाजायला आले होते.तो मालक हॉटेल बंद करण्याच्या तयारीत होता. त्या मुळे आम्हाला अगदी कसे बसे जेवायला मिळाले. जेवून रात्री ११.३० वाजता लॉज वर परतलो. तोवर सूर्यास्त झाला नव्हता. आणि परत सकाळी ३.३०लाच सूर्योदय झाला. बाप रे! किती मोठा दिवस......

बिउली गाव
सकाळी आवरल्यावर त्या ठिकाणी राहणाऱ्या युरोपियन जोडप्यांनी आमची नाश्ताची सोय छान ठेवली होती. दोघेही बोलायला खूप चांगले होते. त्याचे नाव इयान होते. भक्कम शरीरयष्टी असलेले,गोरापान इयान होता. तोच काय हवे ते विचारणार आणून देणार. त्याची बायको आत नाश्ता बनवून देत असे. इकडे हा बरेच जण व्यवसाय करतात. खूप ठिकाणी बेड आणि ब्रेकफास्टचे बोर्ड पाहिले. फक्त समर मध्ये ४ महिने हा व्यवसाय. विंटर मध्ये खूप इकडे बर्फ पडतो त्या मुळे सर्व बंद...दोघेही खूप अगत्याने सर्वांशी बोलायचे, त्यांनी २ दिवस घरगुती वातावरणात मजेत गेले. गम्मत सांगते सकाळी नाश्ता देण्यापासून बिल देणे ते रात्री बार मध्ये ग्लास भरून देणे सर्व काम तो एकटा इयान करत असे अंदाजे वय ६५ ते ७०. काय कमाल आहे ना!आणि ती सर्व कामे ती अगदी मजेत  हौशीने.

टूर निघाली स्कॉटलंडला-1

ज मंगळवार १२.७ २०११! 


आज आम्ही सहलीला जायचे ठरले होते. २ दिवस माझी तयारी सुरु होती. नेहमी प्रमाणे वाटेत खायला काहीतरी हवे म्हणून मका आणि पोहे यांचा चिवडा करून घेतला. गोड काहीतरी हवे म्हणून नंदिनीच्या आवडीची गुळ पापडीची वडी करून घेतली.कपडे आणि इतर सामान खूप बॅगेत भरले होते.आम्ही रात्री ७.३० च्या विमानाने [इझी जेट]जाणार होतो. या लोकल विमान सेवेत सामानाचे वेगळे पैसे भरावे लागतात. एका २० किलोच्या बॅगेत आमचे तिघांचे कपडे राहणे शक्य नव्हते. अखेर केबिन बेग  स्वतंत्र भरली. सर्व तयारी करून निघालो. अनिकेतने घरी टॅक्सी  मागवली होतीच. त्यामुळे सुखाने विमान तळावर पोचलो. तिकडे मंजिरी,अश्विनी,अमोल आणि अक्षरा आधीच आले होते. आम्ही सर्व सोपस्कार करून आरामात जरा वेळ गप्पा मारत बसलो. ठीक ७.३० वाजता विमानाने उड्डाण केले.एकच तासाचा प्रवास होता.पण सहलीत लगेच खायला हवेच हा अलिखित नियम.....प्रत्येकाने आपल्या आवडीनुसार खायला प्यायला घेतले. सर्व पैसे भरून. [पैसे नाही पौंड भरून]या प्रवासात विमान कंपनी कडून काहीच फुकट मिळत नाही.

अक्षराचा हा पहिलाच विमान प्रवास होता. सर्वांचे लक्ष त्या मुळे तिच्याकडे जास्त होते.तिचे मात्र इतरांकडे जास्त होते.खूप लोक दिसत होते ती खुश होती. प्रवासाचा तिने खरच लहान वयात आनंद लुटला.विमानातून उतरल्यावर सामान घेतले,आणि बाहेर पडलो. तिकडे जवळच "एंटरप्राइस कार रेंटल", या कंपनीचे कार्यालय होते. अनिकेतने आधीच ऑन लाईन ७ जागा असलेली गाडी आरक्षित करून ठेवली होती. 


इकडे भाडे तत्वावर गाड्या मिळतात. त्या ठिकाणी गेल्यावर गाडी बघून आम्ही सर्व विचारात पडलो. करण आमचे सामान खूप होते. गाडीत राहणे शक्य नव्हते.सुमारे एक तास सामान आणि लोक कसे बसवायचे ते ठरत नव्हते. अखेर अनिकेत ने २ ट्रिप करून आम्हाला लॉज वर नेले. एडिनबराचं [आपलं एडिनबर्घ]  लॉज पण प्रशस्त होतं. खोल्या छान नीटनेटक्या होत्या. स्वच्छ तर खूपच. तिकडे पण एक भारतीय काम करत होता.

या ठिकणी पण रात्री १० नंतर काही मिळत नाही,म्हणून अश्विनीने लगेच पिझ्झा मागवून ठेवला. जरा असा तसाच होता. पण भूक लागली होती त्यामुळे सर्वांनी मुकाट्याने खाल्ला. आता सर्वांनाच नामांकित कंपनीचा पिझ्झा खायची सवय झाली आहे.रात्री खाऊन गप्पा मारून, उद्या कुठे, किती वाजता जायचे ते ठरवून प्रत्येक जण आपापल्या खोलीत झोपायला गेले.मी आणि मंजिरी खूप दिवसांनी असे बाहेर एकत्र राहायला होतो.खूप वेळ गप्पा मारून खूप उशिरा झोपलो.

Monday, June 20, 2011

विंडसर आणि रोमन बाथ--रोमन बाथ ते इंडियन चायनिझ

प्रथम अनिकेतने त्या गाडीच्या एजन्सिला फोन केला आणि थोड्याच वेळात तिकडचा एक मेकॅनिक हजर झाला. गाडी बघून दुरुस्ती थोडीशी करून गेला. आवाज येणे बंद झाले. त्या मुळे परतीच्या प्रवासात टेन्शन नव्हते.

रोमन बाथ मध्ये जुन्या पुरातन वस्तू खूप आहेत. अजूनही इतक्या थंड हवेत त्या ठिकाणी कुंडाचे पाणी कोमट आहे.पण त्या ठिकाणी जे गार पाण्याचे कुंड आहे ते मात्र नीट नव्हते. म्हणजे पाणी सर्व हिरवेगार झाले होते. नाव ठेवायला तेवढेच.....पण त्या बाथ च्या ३ माजली इमारतीमध्ये जागोजागी पडद्यावर त्या काळचा इतिहास दाखवला जात होता. कथा चित्रित केल्या होत्या.

एक जागा अशी होती कि तिथे मोठे पाण्याचे कुंड होते, त्यात लोकांनी खूप नाणी टाकली होती. आपल्याकडे गंगेत टाकतात तशी. पण या वरून ते पण श्रद्धाळू आहेत हे जाणवले. आपल्या मनातील इच्छा बोलून नाणे पाण्यात टाकतात.हे प्रत्यक्ष पाहिले. आपल्याकडचा नवस किंवा कौल ....पण कोणीही इतकी नाणी समोर पडलेली दिसत असताना पाण्यात उतरत नव्हते. हे विशेष दिसले. खरच इकडे गरिबी बेकारीनाहीच का? प्रश्न पडला.

बाथ संपूर्ण फिरून आम्ही बाहेर पडलो, आता मत्र थकायला झाले होते. मस्त एक कॅटबरी घेतली. गाडीत बसलो. कॅटबरी खाल्ल्यावर जरा एनर्जी वाटली. त्या नंतर परतीचा प्रवास सुरु. आता गाडी ओके होती. घरी परत जाताना अजून एक ठिकाण बघायचे होते ते म्हणजे हाउन्सलो. हाउन्सलो म्हणजे लंडन मधील एक भाग. अनिकेतचे जुने घर आणि त्या ठिकाणी असलेली सर्व इंडियन वस्ती. दुकाने हॉटेल. रात्री जेवायचं इंडियन हॉटेल मध्ये हे नक्की होते.

आम्ही हाउन्सलो मध्ये पोचलो तेव्हा रात्रीचे आठ वाजले होते. बरीच दुकाने बंद झाली होती. पार्किंग मध्ये गाडी लावली.समोर अॅस्डा होते. अॅस्डा म्हणजे आपल्या कडील बिग बझार.पण मोठ्या प्रमाणात.त्या ठिकाणी गेलो.

दुध, भाज्या, फळे व इतर सामान घेतले,गाडीत टाकले.त्या नंतर चालत चालत फिरायला सुरवात. त्या भागाची माहिती दोघे मला देत होते त्यांच्या पद्धतीने. म्हणजे अनिकेतच्या भाषेत हा रोड म्हणजे आई इकडचा लक्ष्मी रोड.

नंतर एका खास मराठी मुलाचे हॉटेल, श्री कृष्ण वडा पाव सेंटर, या ठिकाणी मोर्चा वळवला.पण त्या जागी ते दुकान नव्हतेच. शोध सुरु. फिरत फिरता सापडले. धन्य झालो! त्या दुकानात जाऊन अगदी आपल्या पद्धतीचा चहा आणि वडा पाव घेतला. मस्त कडक चहा पिऊन तरतरी आली आणि चक्क तो मुलगा मराठीत बोलत होता! खरच त्या मुळे इतके बरे वाटले. बाहेर गेलो कि आपल्या भाषेची किंमत कळते.त्याच्या कडे आपल्या सणानुसार पदार्थ मिळतात,लगेच नंदिनी ने माहिती दिली.सांगितले आई,संक्रांतीला आम्ही गुळाची पोळी याच्या कडेच खाल्ली.खरच लंडन सारख्या ठिकाणी एका मराठी मुलाने असे दुकान[हॉटेल]चालवायचे,कौतुक वाटले.

त्या नंतर परत चालत चालत आम्ही फ्लेवर्स ऑफ इंडिया, या इंडियन हॉटेल मध्ये गेलो. जरा विसावलो. ते हॉटेल म्हणजे आपल्या कडील अर्बन तडका...तसेच आतील डेकोरेशन होते. इकडे मात्र खास पंजाबी चायनीज चमचमीत मिळत होते. इकडे युरोपात हॉटेल मध्ये गेलो तर काहीच मसालेदार मिळत नाही.गोरे लोक अगदी फिके जेवण जेवतात.वडा पाव खाल्याने भूक थोडीच होती.पण बिअरच्या बरोबर चिकन लोलीपोप विथ शेझवॉन सॉस [आपल्याकडची लाल जर्द शेझवॉन चटणी] आणि व्हेज क्रिस्पी वर आम्ही ताव मारला. खूप टेस्टी होते सर्व! नंतर न जेवता कुल्फी, गुलाबजाम घेतला. मस्त पोटभर जेवून बाहेर पडलो.

बाहेर गारठा चांगलाच वाढला होता. मी तर कुडकुडत गाडीत जाऊन बसले. आता मात्र गाडीत मागील सीटवर पाय वर घेऊन बसले,कारण पाय आता बोलू लागले होते.एक तासाने आम्ही घरी पोचलो.मी लगेच आवरून झोपणे पसंद केले.तिने लगेच फोटो अपलोड केले. सकाळी उठ्ल्यावर लगेच मी फोटो पाहिले, आणि मैत्रिणिंना पाठवले.

आज रविवार सुट्टी. आराम करायचे कालच नक्की झाले.माझा आज चतुर्थीचा उपास .थोडे फराळाचे केले,आणि दिवसभर आराम व ऑनलाईन गप्पा मारल्या. सुशील चा आज वाढदिवस असल्याने त्याला फोन केला.आरामात दिवस घालवला......

विंडसर आणि रोमन बाथ--राजवाडा, स्टोनहेंजची झलक आणि बाथ

त्या नंतर राजवाड्यातील एकेक खोली म्हणजे प्रशस्त दालने बघायला सुरवात केली. मला स्वतःला सर्व राजवाडा आवडला पण विशेष आवडली ती सर्व हत्यारे ठेवलेली दालने. त्या काळची सर्व शस्त्रस्त्रे इतकी सुबक मांडणी करून ठेवली आहेत.ते बघून थक्क झाले.प्रत्यक्षात किती हत्यारे त्या काळी त्यांच्या कडे होती,याची ती एक झलक होती.

राणीचा दरबार, शयन गृह, सल्ला मसलत करायची खोली त्या ठिकाणी प्रत्येक वस्तू वर केलेली कलाकुसर पाहून मन प्रसन्न झाले. राणीला कलेची किती कदर होती हे जाणवले. प्रत्येक वेळी खरच तिची निवड अप्रतिम आहे हे जाणवत होते. इतकी वर्ष झाली तरी त्या सरकारने त्या सर्व गोष्टी इतक्या छान जतन करून ठेवल्या आहेत याचे खूप कौतुक वाटले. प्रशस्त डायनिंग रूम आणि टेबल पाहून त्या काळी एकत्र कुटुंब पद्धती किती सुखद होती, हे जाणवले. तिकडे जे सिक्युरिटी गार्ड [सुरक्षा रक्षक] आहेत त्यांची ड्युटी बदलतानाची [चेंज ऑफ गार्ड] परेड पाहिली.

किती तरी वर्ष झाली, सुरक्षेची नवीन साधने आली.पण त्यांची ती शिस्त, कवायत, त्यांचे ते त्या काळचे पोशाख, सतत दक्ष राहणारे ते गार्ड बघून थक्क झाले. हे सर्व आहे तसे सुरक्षित त्यांच्या मुळेच टिकून आहे याची खात्री पटली.संपूर्ण राजवाड्याभोवती संरक्षक भिंत आहे,मोठमोठे बुरुज आहेत.आणि ते सर्व सुस्थितीत आहे हे विशेष..हे सर्व टिकवायला त्यांनी प्रवेश फी हजार रुपयाच्या वर प्रत्येकी घेतली त्याचे काही वाटले नाही.आपल्या कडे फंड [पैसा] कमी पडतो हे नक्की.....

परतताना आम्ही जॉर्ज चापेल बघायला शिरलो. ते म्हणजे त्यांचे प्रार्थना स्थळ [मंदिर]. त्या ठिकाणी काही विशिष्ट लोकांच्या कबर आहेत.विशेष म्हणजे नुसते कबरीवर [थडग्यावर] नाव नाही तर त्यांचा संगमरवरी आडवा पुतळा आहे.त्या ठिकाणी कमालीची शांतता होती. खरच मला सुद्धा ५ मिनिटे शांत मन एकाग्र करून तिकडे बसावेसे वाटले.आसन व्यवस्था पण उत्तम.

युरोपियन लोकांच्या प्रेक्षणीय ठिकाणाची खासियत म्हणजे आपण ज्या दालनातून बाहेर पडतो तो मार्ग चक्क दुकानात जातो.तुम्ही त्या ठिकाणी जाऊन वस्तू बघून खरेदी करूनच बाहेर पडता. दुसरी खासियत म्हणजे खायला हॉटेल शिवाय बाहेर काही मिळणार नाही. आणि कमालीचे क्लीन. राजवाडा मी प्रथमच पाहीला होता त्याने मी खूप खुश होते. बाहेर पडल्यावर फोटो काढले. जरा फ्रेश झालो. आणि मग गाडीत बसलो.

आता मात्र भूक चांगलीच लागली होती.अनिकेत ने मॅक डोनाल्डचे पार्सल घेतले होते आणि घरातील खाऊ [लाडू,पराठे] पण पॅक केला होता. गाडी गावातून बाहेर पडल्यावर लगेच गाडीत खायला सुरवात केली. इकडे वाहतूक अगदी शिस्तीत असल्याने अनिकेतला गाडी चालवताना डाव्या हाताने खाता येत होते. युरोपियन पद्धती प्रमाणे आम्ही पण खाताना कोक घेणे पसंद केले. रस्त्यात दोन्ही बाजूला हिरवीगार शेती, निसर्ग सौंदर्य छान दिसत होते. इकडे कुठेच उजाड माळरान नाही, कि झोपड्या, नाले, घाण नाही. खात पीत गप्पा मारत आम्ही एक तासाने स्टोनहेंजला पोचलो.पोस्ट कोड टाकल्याने आमचा बोलका बाहुला रस्ता अचूक दाखवत होता.

अनिकेतच्या मित्रांनी आधीच सांगून ठेवले होते त्या मुळे आम्ही ते एकावर एक ठेवलेले दगड बाहेरून बघणे पसंद केले, नंदिनी ने जाऊन बाहेरून फोटो अगदी सर्व दिशेने काढले. मी अनिकेत ने गाडीतूनच बघितले. मला अजून त्या दगडचा इतिहास समजला नाही पण गूगल वर शोधून नक्की सांगेन. तसे आम्ही तेथून लगेच निघालो.

पुढे बाथ ला जायचे होते. बाथ म्हणजे रोमन काळातील गरम व गार पाण्याची कुंडे. बाथला जायला २ तास लागणार होते. वाटेत मुसळधार पाऊस पडत होता. मी मागे बसून अनिकेतला सतत सूचना देत होते. सर्वच वाहने कमी वेगात जात होती. तिकडे एक चांगले असते कोणी कुणाला ओवर टेक करत नाहीत. जाताना मधेच आमच्या गाडीतून आवाज येवू लागला.आम्ही तिघे थोडेसे काळजी करू लागलो.वाटेत कुठेही एकही दुरुस्ती चे दुकान नाही.पण आम्ही सुखरूप बाथला पोचलो.