पोर्टसमथ ते आयल ऑफ वाईट

शुक्रवारी सर्वानि४ वाजता सहलीला जायला निघायचे ठरले ,तयारी ला सुरवात झाली.तशी गेल्या विक एंड पासून. Costco मधून खूप सामान घेतले होते,पण ते सर्वासाठी...आता प्रत्येकाची स्वतंत्र तयारी सुरु.

बुधवारी मी मंजिरी अश्विनी बरोबर त्यांच्या खरेदीला गेले होते,तेव्हा मी काही घेतले नाही.पण आता baget कपडे ठेवायला घेणे तयारी सुरु.अनिकेत [एका बेसावध क्षणी] मला म्हणाला तु आणि नंदिनी जाऊन शॉपिंग करून या.लगेच आम्ही त्या दिवशी [मोके पे चौका]दोघी खरेदीला त्या मूड मध्ये बाहेर पडलो. इकडच्या मॉल [विटगिफ्ट सेनटर] मध्ये गेलो. न्यू लूक, इवान्स आणिमार्क्स and स्पेन्सर मध्ये धाड टाकली.माझ्या आवडीनुसार मी नंदिनीला कपडे निवडून देत होते,ती घालून बघत होती,मग घेत होती.तिची खरेदी झाली मग मला पण वाटले आपण पण वेस्टर्न कपडे घ्यावे.घालून बघावे.माझ्या मापाची चक्क जीनची pant मला सहज मिळाली..मग त्या वर कुडते बघयला सुरवात झाली.योगायोगाने अगदी मापाचे कपडे मिळाले.किमत बघत होते,पण तरी घेतले.नंदिनी चा तर मला पूर्ण पाठींबा होता.

ती पण मला एवढ्या भल्या मोठ्या दुकानातून शोधून कपडे आणत होती.खरेदी झाली.आता मात्र माझे पाय दुखू लागले.या देशात मॉल मध्ये बसायला चक्क लाकडी बाके मध्ये मध्ये आहेत.मी विसावले.नंदिनी इतर किरकोळ खरेदी करून आली तोवर बाहेर पाऊस,वारा याने सगळीकडे गारेगार झाले होते.घरी जाताना अनिकेत भेटणार होता,कारण त्याला Tomtom खरेदी करायचा होता. Tomtom म्हणजे गाडी चालवताना रस्ता दाखवणारा बोलका बाहुला.........

मॉल मधून बाहेर पडलो पाव भाजीचे सामान घेतले,व मी ट्राम ने पुढे घरी आले.घरी येताना जरा पंचाईत झाली कारण मी ट्राम stop विचारायला विसरले.मधेच एका stop वर उतरले ओळखीचा भाग दिसत नाही परत वर चढले.ट्राम मधील एक देशी माणूस माझी गम्मत बघत होता पण काही बोलला नाही.अखेर मला stop कळला.मी उतरले.परत प्रश्न आता कोणत्या बाजूला घर?जरा इकडे तिकडे बघून घराचा रस्ता धरला.किल्ली घेऊन दारे उघडली,जमली इकडची सर्व नाटके पण..........

उशीर झाला होता पाय दुखत होते,पण लागले पावभाजीच्या तयारीला.अनिकेत नंदिनी येईस्तोवर करून पण झाली.अनिकेत ला खरेदी दाखवली,आई ने जीन घेतली बघून जरा धक्का बसला पण तो सुखद......

खूप भूक लागली होती थंडी खूप वाढली होती,मस्त गरमागरम पावभाजी खाल्ली.आणि मग baega भरायला सुरवात.तोवर रात्रीचे १२ वाजले होते.मला पटकन झोप लागली,थंडी खूपच होती.

शुक्रवार सकाळी काहीच काम नव्हते.मस्त timepass सुरु होता अनिकेत मात्र ऑफिस चे काम संपवत होता.विशेष म्हणजे बाहेर जायचे ट्रिप ला म्हणून गाडी रेंट वर घेतली होती,ती तो सकाळीच घेऊन आला.खूप दिवसांनी तो गाडी चालवणार होता,खुश होता खूप.४ वाजता सर्व आमच्या घरी जमले,आणि गाडी च्या डिकीत सामान ठेवायला नव्हे कोंबायला सुरवात झाली,कारण सर्व सामान इकडेच होते.१३५ पाणी बाटल्या, १०० वेफर्स पाकिटे, केलोग्स ची पाकिटे,आणि इतर बरेच काही....

अनिकेत ला गाडीची रोज ची सवय नसल्याने त्याची गाडी मध्ये आणि इतर मागे पुढे .असे आम्ही निघालो.गाडी सुरु करताना मी सवयी ने मनातच गणपती बाप्पा मोरया म्हणाले.गाडी सुरु झाली तसा तो tomtom म्हणजे बोलका बाहुला बोलू लागला.इंग्लिश भाषेत बोलणारा पण आवाज मात्र बाईचा...अनिकेत एकटा आणि मी मंजिरी नंदिनी आणि तो बोलका बाहुला,बडबड सुरु.गाणी ऐकणे ,खाणे लगेच सुरु झले.गाडी हाय वे ला लागली.

आपल्या सारखी इकडे रस्त्याला नावे नाहीत.उदा,आम्ही A3 वरून M25 ला आलो.tomtom रस्ता दाखवेल तसे जात होतो.पण गम्मत सांगू का?प्रत्येकाला वेगळा रस्ता तो दाखवत होता.मी आपली अनिकेत ला सतत प्रश्न विचारत होते.प्रत्येकाने पोस्ट कोड एकमेकांना देवून निघायचे असे सुरु झाले होते,पण मध्ये फोन सुरु होते.पोस्ट कोड म्हणजे जायच्या ठिकाणचा पत्ता म्हणजे नंबर.जाताना एका ठिकाणी आम्ही जरा वेळ थांबलो. [टी ब्रेक ]

शुक्रवार आणि इकडच्या भाषेत सांगायचे तर लॉंग विक एंड .त्या मुळे रस्त्यावर खूप रहदारी होती.असंख्य प्रकारच्या गाड्या जाताना दिसल्या,पण एकदाही कोणी कोणाला ओवरटेक केले नाही,कि होर्न वाजवला नाही.कोणीही लेन बदलत नव्हते अगदी शिस्तीने सर्व जात होते,मला आपल्या रोड ची आठवण झाली.एक ही ट्राफिक पोलीस दिसला नाही.कि कुठे अपघात झालेला दिसला नाही,हा बदल आपल्या कडे झाला तर किती बरे होईल ना?

रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला छान दाट हिरवीगार झाडी,वेली,आणि रंगी बेरंगी फुले पाहून मन अगदी प्रसन्न झाले.रस्त्यावर जागोजागी केंमेरे लावलेले आहेत.स्पीड साठी सूचना दिलेल्या आहेत आणि त्या प्रत्येक जण पाळत आहेत,हे फार जाणवले.नियम मोडला तर दंड खूप आहे याचा परिणाम.आणि मुख्य म्हणजे खाबुगिरी नाही.हाय वे वर ४ पदरी रस्ता पण गावातून अगदी छोटे रस्ते पण कुठे अडचण नाही.शांत पणे एक दुसर्याला पुढे जाऊन देतो. फारच समजूतदार आहेत.आणि संस्कार तर खुच आहेत.

अनिकेत खूप वर्षांनी गाडी चालवत होता पण मला एकदाही तसे काही जाणवले नाही तो अगदी confident होता,पण आम्ही च बायका त्याला सतत सूचना देत होता हे मात्र नंतर जाणवले.अखेर प्रवास करून आम्ही २.३० तासाने पोर्टसमथला पोचलो.तिकडे मात्र फेरी बोट चा मार्ग शोधायला जरा फिरावे लागले.कारण इकडे आपल्या सारखे रस्ता चुकला तर गाडी मागे पुढे घेता येत नाही,वळवता येत नाही.त्या मुळे खूप फिरावे लागते,पण तो पण एक अनुभव.अखेर फेरी बोट चा रस्ता सापडला,पण आम्ही ज्या चुकीच्या रोड वर गेलो होतो तो मार्ग Franceला जाणार्या बोटींचा होता,त्यामुळे खप मोठ्या बोटी जवळून बघितल्या.

आम्ही योग्य त्या गेट वर सर्व जमलो.खरच खूप गम्मत वाटत होती. अटलांटिक समुद्रातून आपण बोटीने दुसर्या बेटावर जायचे,मी मस्त मूड मध्ये होते.बघते तर काय समोर वाईटलिंकची प्रचंड मोठी बोट.....या बोटीवर एका वेंळी अंदाजे ८० ते ९० गाड्या चढवल्या. मी अवाक होऊन बघत होते.गाड्या खाली २ मजल्यावर ठेवून आम्ही सर्व प्रवासी वर गेलो.मला सर्व नवीन होते म्हणून मी कुतुहुलाने सर्व बघत होते तिसर्या मजल्यावर हॉटेल आणि आगदी सुसज्ज.

 

सर्व जण खायचा प्यायचा आनंद घेत होते, आम्हीही त्यात मागे नाही हे सांगायला नकोच.किती प्रशस्त सांगू अंदाजे ३०० लोक तर बसतील इतक्या सीट .आणि छान टेबले त्यावर छान फुले आणि भरगच्च मेनू कार्ड.डेक वर गेलो.प्रचंड वारा आणि थंडी होती.तो विशाल महासागर बघताना मी भान विसरून गेले होते.त्या फेसाळणारा लाटा.अनेक होड्या बघतच राहिले.या अथांग महासागरातून बेटावर पोचायला आम्हाला फक्त ३० मिनिटे लागली,पण तो अनुभव खरच विलक्षण होता.जहाजे,बोटी,गलबते बघत जाताना मला स्वातंत्र्य वीर सावरकरांची आठवण झाली.सागरावर आधारित किती तरी गाणी आठवली.मंजिरी एकदा येवून गेली होती त्या मुळे ती मला माहिती देत होतीच.

 

आम्ही फोटो पण खूप काढले.डेक वर थंडी ने गारठलो तोवर बोट लागली कि धक्याला.....मुंबईत इतकी वर्ष राहून अजून मी प्रसिद्ध भाऊ चा धक्का पहिला नाही,पण हा मात्र अगदी जवळून बघत होते.याचे सर्व श्रेय अनिकेतला.....मी बघतच होते एकेका मोटारीत सर्व प्रवासी पटापट बसले.आणि अगदी शिस्तीने एकेक मोटारी बोटीतून बेटावर बाहेर पडल्या.खरच किती छान अनुभव होता.छोटेसे बेत किती सुंदर दिसत होते.परत सर्व एकत्र भेटलो.आणि ज्या ठिकाणचे केंर्वान बुक केले होते तो पोस्ट कोड घेऊन मार्गस्थ झालो.