मोबाइल मधे गज़र झाल्यावर प्रथम मी उठून आवरून घ्यायचे असा नियमच झाला होता.कारण एकच बाथरूम होती .माझ्या नंतर त्या दोघानी आवरले आणि आम्ही लगेच बाहेर पडलो.आज ब्रेक फास्ट नाही की चहा नाही.बस ट्रेन पकडून आज आम्ही शिन्थ्रोवं ला जात होतो.कालचा तोच सुखद अनुभव आज पण,कनेक्टिंग गाड्या आराम शिर प्रवास आजपन.आज गाडीत आपल्याप्रमाने जरा वेळ पत्ते कुटले.रम्मी!गाडीतून उतरून जवळ जवळ अर्धा तास केबल कार साठी चालत जायेचे होते.म्युरेन हे एक छोटेसे गाव .धुक्याची झालर सगालिकडे ,त्यातून चालने मौज होती.समोरचे काहीही दिसत नव्हते,काही अंतराने जरा घरे दिसू लागली.सर्व लाकडी घरे बंगलो टाइप .भाज्या परसात लावलेल्या दिसत होत्या.आणि फूल झाडे तर विविध रंग प्रकार पाहून वेड लागत होते.मला आमच्या फोटो ग्राफर वैभव आणि राम गोपाल वर्मा [टोपण नाव खरे नाव माहित नाही]ची आठवण झाली.खास त्यांच्या साठी फुलांचे फोटो काढून घेतले.नंतर आम्ही गाव बघत केबल कार स्टेशन ला पोचलो.आता जरा केबल कार ची माहिती झाली होती.यात मात्र बसायला सिट नाहीतच.सर्वानी ३० मिनिटे उभे राहून जायचे.एका वेळी ४० प्रवासी जा ये करू शकतात.कार्नर पकडून उभे राहिले.खाली वाकून बघवत नव्हते.धुके दाट होते.आधिक उंचावर गेल्य्वर धुके नाहीसे झाले.काही डोंगर कड्यावर केबल कार आदलनार की काय असे वाटत होते.ही कार ओपरेट  करायेला एक स्त्रीच होती.मला अगदी तिचा अभिमान वाटला.ख़रच स्त्रिया प्रत्येक क्षेत्रात पुढे आहेत बघून समाधान वाटले.आपण आता काहीच करत नाही याची खंत मात्र वाटली.केबल कार ची २ कनेक्शन पूर्ण केली.आणि आम्ही डोंगरावर पोचलो.जरा पुढे चालत गेलो तर गैलरीत जायेला चक्क ३ मजले.पण तिकडे पण सरकते जीने.मला या लोकांची कमाल वाटली,डोंगरावर अशा सोयी करणे सोपे काम नाही.आता मला त्या सरकत्या जिन्याची सवय झाली होती.आम्ही वर पोचलो आणि थक्क झालो.आम्ही वर आणि आमच्या समोर खाली सर्व ढगच ढग.कापुस पिंजुन ठेवल्या सारखे.पांढरे शुभ्र ढग वाहत होते.बघून वेड लागायेची वेळ आली.कल्पनेच्या पलिकडचे मी सत्यात बघत होते.डोंगर रांगा या शब्दाचा खरा अर्थ मला इथेच समजला.डोंगराल भागात पाउस जास्त का पडतो???याचे उत्तर सापडले.त्या भागात फिरताना आम्ही एका होटल मधे गेलो.छोटासा जीना चदुन.......बघते तर काय एक छान सजावट केलेले गोलाकार होटल.त्याचे विशिष्ट म्हणजे जेम्स बोन्ड पिक्चर चे शूटिंग त्यात झाले आहे.ते त्याचे घर दाखवले आहे.सॉलिड ना!!!!!!!!!!!!!
डोंगर माथ्यावर असे होटल सर्व डोक्याच्या पलिकडचे होते.अनिकेत म्हणाला "आई,आपण इथे चहा तरी घेऊ शकतो"मला आधी ती असे का बोलतो कलले नाही.पण ते होटल प्रचंड महाग होते कारण ते गोलाकार फिरते होते.चहा पिताना आपण गोलाकार फिरताना मी अनुभवले.चहा चा आस्वाद घेत ढग पसरलेली झूल आम्ही नजरेत साठवत होतो.परमेश्वर म्हणजे काय ते अनुभवत होतो.चमत्कार वाटत होता.तिकडून निघावे असे वाटतच नव्हते.

                   रात्रीचे ८ वाजून गेले होते आता जेवूनच होटल वर जावे असा विचार आला,पण त्या गरम कपड्याचे दिवस भर वाहून ओझे झाले होते.रूम मधे टाकुन फ्रेश होउन जावे असे ठरले .होटल वर गेलो दमलो होतो पण भुकेमुले लगेच परत निघालो.आज इटालियन फ़ूड खायचे ठरले होते.पिझारिया मधे जाऊँन बसलो पिझा मागवला एक वेग,एक नॉन.वेग.हे सांगायला नकोच.आम्ही तिघात २ पिझा मागवले.शेअर केल्याचे ३ फ्रैंक जास्त भरावे लागले,पण तेच आम्हाला जास्त झाले होते.पिझात फरक खुप होता ,आकाराने मोठा मऊ,त्याच्यावर घातलेले टॉपिंग पडत नव्हते.खास इटालियन!!!!मजेत खाल्ला.प्रत्येक ठिकाणी पिण्याचे पाणी [टैब वाटर]मागावे लागते.कारण यूरोपियन लोक जेवताना दारू/बियर च पितात.पाणी या पेक्षा महाग मिलते इकडे .अजब आहे ना सर्व!!!!!!!!!!!!
                   रात्रि पण प्रवासी रस्त्यावर फिरत होते.पण १/२ तुरलक दुकाने वगलता सर्व दुकाने नियमानुसार ६ वाजता बंद झाली होती.मोठमोठ्या शोरूम ,काचेच्या शोकेस पण कुठेही काचेला बाहेरून लोखंडी शटर्स नाहीत.इकडे चोर्या होतच नाही का ??असा विचार मनात सहज डोकावला.
                 रात्रि झोपन्या आधी उद्या चा प्लान ठरवून झोपी गेलो.

                 घरासमोर छोटीशी बाग,फुलझाडे तर विविध प्रकारची बहरलेली,पण त्याच बरोबर भाज्या मुला,कोबी ,फ्लावर लावलेल्या दिसल्या.घराच्या बाहेरच्या बाजूने घरावर काहीतरी सजावट केली होती.इकडे कोणी कोणाच्या फुलाना,फलाना,हात लावत नाहीत.त्यामुले झाडे फला,फुलानी बहरलेली दिसतात.समाधान वाटते ते सर्व घरे बघून.काश!अपना भी एइसा घर होता???
                रेल वे ट्रेक,[रुल]दगडी खड़ी, लाकडी स्लीपर्स पट्ट्या हेच साम्य मला आपल्या आणि त्यांच्या रेल वे मधे दिसले.गाड्यांचा मार्ग जरा अजबच वाटत होता.कधी गाड़ी सरल पुढे जायेची तर कधी ठराविक स्टेशन पासून उलट्या दिशेने जात असे.पण समोर नकाशा आणि सूचना एइकुन प्रवास सुकर होत असे.
              त्या नयनरम्य निसर्गातुन परत आम्ही साधारण ४ वाजता इन्तेरलाकिन वेस्ट ला आलो.आता लगेच हर्दर कुल्म ला जायेचे ठरले.आम्ही तिथे पोचलो वेळ थोडाच होता.तिथे एक केबल कार होती .प्रथमच केबल कार मधे बसले.काचेतून गाडीचा चिन्चोला मार्ग फक्त दिसत होता,दोन्ही बाजूला दाट झाडी,डोंगर,दरी आणि मधे मधे बोगदे .केबल करने उंच डोंगरावर जाने हा अनुभव प्रथमच.उत्सुकतेने ,थोड्या भीतीने इकडे तिकडे बघत होते,पण काही मिनिटात आम्ही वरती पोचलो.वर गेल्यावर खाली वसलेले शहर चित्रा प्रमाणे सुन्दर दिसत होते.५/१० मिनिटे चालत चालत डोंगर कडेने आम्ही त्या पॉइंट वर पोचलो.वा !!एक सुसज्ज रेस्टोरंट अणि लहान मुलाना खेलायला छान बाग़ होती.घसरगुंडी,झोपाले सर्व साधने होती.अणि बागेत फुले तर खुपच विविध .अगदी बघत रहावे असे ते ठिकाण होते.येताना केबल कार मधे आलेले दडपण,भीती कधीच दूर झाली होती.सवयी प्रमाणे चहाची वेळ झाली म्हणुन चहा घेतला स्त्री वेटर इ़थे पण होती.सहज चहा चा दर विचारला,पण खाली आणि उंच वर दरात काही फरक नाही.आपल्या कड़े हिल स्टेशन ला हे दुकानदार लोकाना किती लुटतात.हे लगेच आठवले.फोटो काढ़ने सुरु होते.शेवटची केबल कार ६.३० ची होती.लगेच परतीचा रस्ता धरला.मनात शंका शेवटची चुकली तर खाली जाणे काही शक्य नाही.तिकडे पायवाटा भरपूर आहेत.अनेक हौशी तरुण ट्रेकर जाताना दिसत होते.मला काही उतरने शक्य नव्हते हे मात्र नक्की.
                 या यूरोपियन लोकाना पालीव प्राणी कुत्रे फार आवडतात हे दिसले.माझ्या तर मनात आले इकडचे कुत्रे ख़रच भाग्यवान आहेत.कारण सर्व ठिकाणी हे लोक कुत्र्याना घेउन जातात.घरी बांधून ठेवून जात नाहीत.त्यामुले त्याना पण निसर्गाची आवड निर्माण झालेली दिसली.केबल कार मधे अगदी अवाक् होउन आम्ही त्या उंच डोंगरावर खाली खोल दरी बघत  कसे वर जात आहोत ते डोळे फाडून बघत होतो.त्याचवेळी बाजुचा कुत्रा पण पूर्ण  वेळ काचेवर पाय लावून एकटक निसर्ग सौन्दर्य पाहत होता.गाडीत [ट्रेन]बस ट्राम होटल मध्ये कुत्र्याना सर्रास घेउन जायला परवानगी.मोठे कुत्रे असतील तर काही ठराविक पैसे भरावे लागतात ,होटल च्या रूम मधे रहायला लहान कुत्र्याना ,पिल्लाना तर फ्री.आमच्याच होटल मधे तशी सोय होती.मग ख़रच आहेत की नाही भाग्यवान इकडचे कुत्रे!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
             चढताना पेक्षा उतरताना रस्ता आधिक खोल समोर दिसत होता.मनावर दडपण येत होते.ड्रायवर कड़े किती गाडीचा कण्ट्रोल आहे सतत जाणवत होते.प्रवासी फोटो काढताना उठून इकडे तिकडे जात होते.माझी मनाची चल-बिचल सुरु होती.कन्या राशीच्या लोकांप्रमाने मला शंका जास्त येत होत्या.निसर्गाची किमया पाहत आम्ही खाली सुखरूप आलो,श्वास टाकला.वेळ जरी अगदी कमी  असला तरी अनुभव रोमांचकारी होता.
            येताना परत जरा टाइमपास करत होतो.२/४ दुकानात  लाकडाच्या कार्विंग केलेल्या वस्तु,चित्रे अप्रतिम होती.पण किमती खिशाला झेपनार्या नव्हत्या.तसेच    कट वर्क केलेले कापडी रुमाल ,टेबल क्लोथ खुप छान होते .आमचे सह प्रवासी घेत होते,वेडया सारखे खरेदी करत होते.इतका पैसा येतो कुठून?हा विचार येत होता.याचे पण हे लोक आपल्या देशात जाऊँन मार्केटिंग करत असतील अशी शंका आली.       

प्रथम आम्ही आइस पेलेस बघायेचे ठरवले.आणि त्या गुहेत शिरलो,बर्फाची गुहा.पायात बुट होते तरी सुरवातीला पाय सरकत होते.अनिकेत चा आधार घेत चालू लागले.बर्फाची कलाकृति बघत त्या गुहेतून आम्ही जवळ जवळ एक तासभर फिरत होतो.फोटो काढत होतो,आणि अजब अनुभव घेत होतो.कायम लोकाना बघता यावे असा हा पेलेस बनवला आहे.सहप्रवासी बरेच होते पण इंडियन अगदी कमी २/४ जण होते.आइस पेलेस बघून नंतर आम्ही परत त्या लिफ्ट ने आणि उंचावर म्हणजे ज्याला टॉप ऑफ़ यूरोप म्हणतात.त्या जुन्ग्फ्राऊ[युन्ग्फ्रा] या डोंगरावर आलो.आणि ख़रच सांगते तुम्हाला मी तर बर्फाची रास पाहून वेडी झाले.खुप वर्षाची माझी इच्छा पूर्ण झाली.पानढर्या शुभ्र बर्फावर गार वार्यात आम्ही तिघे फिरत होतो.पाय घसरत होते.एकमेकाना धरत चालत होतो.त्यावेळी मला किती आनंद झाला होता सांगू शकत नाही.पण ख़रच माझ्यासाठी तो एक अविस्मणीय अनुभव होता.मी इकडे पर देशात आल्याचे सार्थक झाले असे वाटले.थंडीने हात पाय गारठले होते.पण त्याच ठिकाणी मन प्रसन्न ,शांत वाटत होते.लहान मुलासारखे बर्फा वरच थाम्बावे असे वाटत होते.खुप वेळाने परत गेस्ट रूम मधे हीटर जवळ येवून बसलो.पण माझे काही समाधान झाले नव्हते .मी अनिकेतला पुन्हा एकदा बर्फावर जाऊ या का विचारलेच?? लगेच अनिकेत आणि मी पुन्हा एकदा एक फेर फटका मारून सर्व पॉइंट वर गेलो.लहान मुले कसे करतात तसे मी केले हे मला नंतर जाणवले.पण मन भरून समाधानाने आम्ही तिकडून निघालो.आता पर्यंत मी माझ्या मित्र मैत्रिनिकडून सर्व वर्णन ऐकली होती.आज मी मात्र ते प्रत्यक्ष अनुभवले होते.कधी एकदा सर्वाना सांगते असे मला झाले आहे.आता मात्र पोटात कावले ओरडू लागले होते.आम्ही तिकडे असलेल्या एका गोलाकार रेस्टोरंट मधे गेलो,ते म्हणजे बॉलीवुड रेस्टोरंट .होटल मधे बसल्यावर दमलो पाय बोलू लागले होते.पण रेस्टोरंट सुसज्ज बांधलेले पाहून मी अवाक् झाले.अनिकेत ने आई तू काय खाणार?विचारले.मी बघते तर काय तिकडे इंडियन फ़ूड ची पण छान सोय.मी तेच घेणे पसंद केले.त्या दोघानी वेगवेगले जेवण घेतले.उंचावर अशा थंड वातावर्नात डाल,भात ,छोले गरमा गरम खायला मिलने या सारखे सुख नाही!!!!!!!!!हे जाणवले.खास इंडियन फूड बरोबर पाणी बाटली फ्री.मला नवल वाटले.इतर जेवणाच्या तुलनेत इंडियन फ़ूड तेथे थोड़े महाग होते.पण चविष्ट होते.
            बर्याच ट्रिप तिकडे येत होत्या.प्रवासी साठी सोयी छान होत्या,बूफे पद्धत सर्वत्र होती.जेवण झाल्यावर ताटे[ट्रे]ठेवायला खास कपाट होते.त्यात ट्रे सरकवून ठेवणे काम .ही कपाट चाके असल्याने वेटर मुली सहज हलवू शकत होत्या.थंडीने भूक पण जास्त लागत होती.मस्त जेवलो त्यावर डेझर्ट म्हणुन केक घेतला.फ्रेच फ्राइज ,सलाड तिकडे जास्त खातात.चिकनचे ,फिश चे मटन चे अगम्य प्रकार जेवणात होते.माझे मन मात्र त्याच आनंदात भारावलेले होते.परत येताना ट्रेन मधे चढताना बायबाय करावेसे वाटत नव्हते.त्याचे टॉप ऑफ़ यूरोप हे नाव ख़रच सार्थ आहे हे नक्की.
                 येताना घरे पाहताना काही घरे चक्क तिरकी बांधलेली दिसली.प्रत्येक घरावर ते घर किती वर्षा पूर्वीचे आहे त्याचा उल्लेख होता .घराला ,बंगल्याना आपल्या सारखी नावे कुठेही दिसली नाहीत.पण ६० ते ७० वर्ष जुनी घरे मात्र सुस्थितीत दिसत होती.पुरातन वास्तु जतन करने किती गरजेचे आहे याची जाण त्या लोकाना आपल्या पेक्षा आधिक आहे हे प्रकर्षाने जाणवले आता आपल्याकडे जुने वाडे पडून टॉवर बांधले जात आहेत.घरातील जुनी भांडी ताम्ब्या,पिटालेची काढून नॉन स्टिक वापर केला जात आहे,घरातील जुने शिसवी फर्नीचर काढून नविन तकलादू आनले जात आहे.आणि ही म्हणे आपली सुधारणा,प्रगती.!!!!!!!!!!!!!!!!विसंगत वाटते ना सर्वेच......

          दाट झाडी,कापलेले हिरवेगार गवत,खलखल वहानारे झरे,डोंगराच्या पाय थ्याशी वसलेली ती गावे बघून मन आनंदित झाले होते.प्रत्येक घराचा प्रकार सारखा लाकडी बांधकाम ,उतरती छपरे बालकनी [सज्जे]खिडक्या सर्व ठिकाणी बहरलेली फूल झाडे,असे ते दृश्य ,प्रत्येक गावात एक तरी चर्च होतेच.गाई-गुरे निवांत पणे चरत होती.चारा पाणी सर्व काही मुबलक ,त्या मुले गुरे पण धष्ट पुष्ट दिसत होती.प्रत्येक गुराच्या गळ्यात लहान मोठी घंटा बांधलेली होती.त्याचा आवाज ख़रच मधुर वाटत होता.
          गाड़ी बदलताना कुठेही गर्दी नाही,धक्का बुक्की चा सवालच नाही.शांत पणे चढ़ने उतरने.अनिकेत नंदिनी माझी खुप कालजी घेत होते प्रवास करताना .खिड़की ची जागा सर्वाना असा सुखद अनुभव होता.नेर्रो गेज ट्रेन ने प्रवास करताना दिसणारे निसर्ग दृश्य शबदात सांगणे शक्य नाही,फोटोत पण नाही,अनुभवले पाहिजे.मला ते सर्व पहाताना अनेक कविता आठवत होत्या.कवीने कल्पनेने वर्णन केलेले मी आज उघड्या डोळ्यानी बघत होते.हिरवे हिरवे गार गालीचे ,खेड्या मधले घर कौलारू ,आल्याड डोंगर पल्याड डोंगर,अशी कितीतरी गाणी मला आठवत होती.शेवटच्या मौन्टन ट्रेन मधे तर डोंगर फोडून रस्ता करनार्याची,आणि आधुनिक तंत्राने प्रवाशाना सुखद रित्या नेणार्या त्या लोकाची मला कमाल वाटली.गाडीत स्क्रीन वर सर्व सूचना दिल्या जात होत्या,हवामान कसे आहे ,टेम्प्रेचर किती आहे सर्व....टिसी पुरुष होता,गमतीदार होता सर्वाशी त्याला बोलायेचे होते,गाड़ी ठराविक ठिकाणी थाम्ब्वुन पॉइंट दाखवले जात होते,अनुभव विचारत होता.डोंगरात इतक्या उंच ठिकाणी पण टॉयलेट बाथरूम ची सोय उत्तम होती.पाणी भरपूर आहे पण त्याचा योग्य वापर होत आहे हे जाणवत होते.अखेरचा स्टॉप आला .थंडीने गारठले होते.डोक्याला टोपी,मफलर ,हातमोजे ,कोट सर्व घालून चलायेला सुरवात केली.५/१०  मिनिटे चालून लिफ्ट ने सरल डोंगर माथ्यावर .लिफ्ट ला वेग खुप,एकावेली २० लोक जा ये करू शकत होते.

डोंगराच्या कुशीत वसलेल्या या छोट्याशा गावात इन्तेरलाकन वेस्ट ला आम्ही पोचलो,फलाट रोअदला लागुनच होता.लगेच बाहेर पडलो.स्टेशन पासून ५ मिनिट अंतरावर होटल होते.चालत जाताना गाव बघयेला सुरवात केली.स्विस वॉच ची सर्वात जास्त दुकाने दिसली.होटल वर पोचलो,मस्त होटल .प्रशस्त खोल्या,सगालिकडे गालीचे,मस्त सजावट.खोलीतून निसर्ग सौन्दर्य अप्रतिम दिसत होते.थंडी होती पण मला झेपत होती.विंटर सुरु होणार याची तयारी सुरु झाली होती.आता तिकडे हल्लो इन फेस्टिवल असते,त्यासाठी लाल भोपले सगलीकडे सजवाटित ठेवलेले दिसले.कोणाचे नशीब कुठे?भोपले ....जरा वेळ बाहेर फेर फटका मारून स्पाइस या इंडियन होटल मधे जेवायला गेलो.अगदी पुण्याच्या तुलसी बागेतून आणलेली ताम्ब्याची भांडी आणि लाकडी बाहुल्या सजावट होती.ते पाहून मला नवल वाटले.सकाळ पासून नीट जेवण झाले नव्हते.गप्पा मारत जेवणावर ताव मारला.आणि होटल वर परत आलो.दुसर्या दिवशीचा प्लान ठरवून झोपलो.दमलो होतो तसे पण दुसर्या दिवशी बाहेर जायेचे डोक्यात होते.
                  सकाळी लवकर उठून एकेक जन तयार झालो.होटल मधेच ब्रेक फास्ट ची सोय होती.इकडे रूम सर्विस नसते.एका प्रशस्त हॉल मधे टेबल खुर्च्या टाकुन होटल सारखी सोय असते.बूफे पद्धत.चहा ची रोज ची सवय असल्याने प्रथम चहा घेतला.इकडे अपल्यासरखा कड़क चहा नाही.गरम पाणी,डिप-डिप चा येल्लो लेबल लिप्टन टी आणि दूध साखर घालून चहा करून घेणे .हीच पद्धत .पण तरी चहा होतो तो यामूले बरे वाटले.नंतर बूफे कड़े गेलो.अरे बाप रे !!!!!!!किती प्रकार ,आणि सकाळी ७ वाजता हे खायेचे?????पण काही नाही दिवस भर बाहेर फिरायेचे तर सकाळी पोट भरून घ्यायचे हा जणू इकडचा नियमच.ब्रेक फास्ट ला ब्रेड चे विविध प्रकार ,पण मला आवडलेला त्यातील क्रोइस्संत [चन्द्र कोरी सारखा दिसणारा नरम पाव ]..चीझ ,बुट्टर,जाम.अंडी कच्ची ठेवलेली ,तुम्हाला कशी हावी तशी खा ,उकडून ओम्लेट करून.जूस २/३ प्रकार चे दूध सिरियलस ,फले कापून ठेवलेली ,चिकनचे विविध प्रकार,आणि बरेच इतर काही .मला नावे सुधा कलली नाहीत,असे प्रकार खुप होते.पण न लाजता सर्वेजन पोटभर खात होते.तयार कापलेली फले मात्र मी रोज खात होते,आवडीने.नाही तर आम्हा बायकाना घरी कोण देणार सकाळी अशी फ्रूट डिश!!!!!!!!
     होटल मधे एक छान गोड मुलगी वेटर चे काम करत होती अगदी आपुलकीने गोड बोलत होती,विचारत होती.मला तिची भाषा समजत नव्हती ती भाग वेगला.पण अनिकेत होता त्याने भाषेची अड़चन नवती तो सांगत असे काय ते.
बस ने आम्ही इन्तेरलाकन ओसत ला आलो.नंतर ३ गाड्या बदलून आम्ही शेवट च्या ग्रिन्देल्वोल्ड गाडीत बसलो.वैशिष्ट्य म्हणजे इतक्या वेळेवर टाइम टेबल नुसार गाड्या चालतात कशा?याचे नवल वाटते.याहून पुढे कमाल म्हणजे कनेक्शन .एका गाडीतून उतरतो तर त्याच फलाटावर समोर दुसर्या बाजूला गाड़ी हजर......प्रवाशाची अशी सोय असल्याने ४ गाड्या बदलायला काही त्रास वाटला नाही,नाही तर कल्याण हुन मुलुंड ला येताना थाना गाड़ी बदलने किती व्याप करावा लागतो.पण यूरोपियन लोकाचे सर्व आराम शिर ,सुखकर करने याकडे विशेष लक्ष .प्रवासात निसर्ग सौन्दर्य बघताना डोल्याना सुखद वाटत होते.

trip swiss....

                                      स्वप्ननगरिची सफर
          दि .३०.९.२००९ रोजी आम्ही स्विझर्लन्द ला जाण्याच्या खास मूड मधे होतो.सकाळ पासून तयारी आवराआवर करून आम्ही ठीक ११ वाजता निघालो.घरापासून जवळ ट्राम स्टॉप आहे.ट्राम ने आम्ही राइ स्टेशन ला गेलो.राय स्टेशन वरून शिफोल विमान तलावर डायरेक्ट मेट्रो ट्रेन ने गेलो.मला मोठी गंमतच वाटली.विमान तल आणि रेल वे स्टेशन एकमेकाना जोडलेले पाहिले तेव्हा .जाताना आमच्या प्रवासाचा वरून राजाला पण आनंद झाला त्याने रिमझिम बरसात केली आमच्यावर.त्यानी नंदिनी ने खास मला आणलेली नविन छत्री कामा आली.
        शिफोल विमान तल प्रचंड मोठे आहे.तेथे चेकिंग साठी सगलीकडे जाण्यासाठी सरकते जीने आहेत.आमचे स्विस एअरलाइन चे विमान होते.त्या विमानासाठी खुप लांब म्हणजे गेट क्र.२७ वर आम्ही जाऊँन पोचलो.आणि काय सांगू तुम्हाला?सर्व विमान तलावरिल दृश्य मी काचेतून बघू शकत होते.मी माझे वय विसरून अगदी लहान मुलाप्रमाने कितीतरी एअरलाइन ची वेगवेगळी विमाने धावपट्टी,विमानाचे लैंडिंग टेक ऑफ सर्व काही जवळून पाहत होते.प्रथमच विमानाने मुंबई हुन येताना मी हे काही बघू शकले नव्हते .ते आज २ तास बसून आरामात बघत होते.मज्जा वाटली.अगदी वेळेवर आमचे विमान बोर्ड झाले. विमानात गेल्यावर मला खिडकीची जागा.गम्मत आहे ना!दिवसाचा प्रवास असल्याने बाहेर निसर्ग देखावा छान दिसत होता.ढग उंचावर असतात पण त्या ढगाच्या वरून आपले विमान जाताना पहाणे हा अनुभव अगदी विलक्षण होता.१तास २० मिनिटे प्रवास मी अगदी एन्जॉय केला.सर्व डोंगर रांगा,झाडे ,घरे,शहरे सर्व काही खिडकीतुन [विमानाच्या बर का?]पहाणे ख़रच मला चैन वाटत होती.एकीकडे मी अणि अनिकेत गप्पा मारत होतोच.अचानक हवेतून चालणारे विमान स्थिर उ़भे असलेले जाणवले आणि खर सांगू त्यावेळी मला आधुनिक तंत्रविद्यान,प्रगति याची खरी प्रचिती मला आली.आणि लगेच देवाचे आभार मानले कारण हे सर्व मी पुस्तकात न वाचता प्रत्यक्ष अनुभवत होते. विमानात आम्हाला प्रेत्झेल [चीझ,ब्रेड] ज्युस दिले.भूक लागली होती तेव्हा तेहि छान वाटले खायला .आणि अगदी अनिकेत सतत सांगत होता,आई,तिकडे स्विस चोकलेट सॉलिड असतात आपण तिकडे घेऊ या .आणि लगेच ट्रे भर चोकलेट आमच्यासमोर आली. आणि मला लगेच म्हण आठवली "मनी वसे ते स्वप्नी दिसे".इकडे तर आम्ही स्वप्न नगरीला चाललो होतो तेव्हा समोर चोकलेट ."मनी वसे ते समोर दिसे"असे झाले.लगेच त्याचा पण आम्ही आस्वाद घेतला.थोड्याच वेळात बासेल विमान तलावर विमान उतरले.आणखी एक नविन विमान तल मी पाहत होते,त्याचे फक्त काम अजुन सुरु आहे.बाहेर आल्यावर लगेच ५० नम्बर ची बस पकडून आम्ही रेल वे स्टेशन वर गेलो.बासेल मधे पण ट्राम सेवा आहे.रेल वे स्टेशन वर गाडीची वेळ व्हायला ३० मिनिटे होती.इकडे तिकडे जरा टाइमपास केला.वैशिष्ठे म्हणजे मेट्रो ट्रेन आहेत त्यामुले सर्व स्टेशन उंचवर आहेत.पण जायला सरकते जीने.[आणि ते सर्व चालू स्थितीत ]वर गेल्यावर पाहिले तर एक दोन नाही तर चक्क ३० प्लेटफोर्म[फलाट].अबब!!!इकडे लोकवस्ती कमी तरी इतके फलाट.ट्रेन मुबलक .आणि आपल्याकडे मात्र लोक जास्त असून सर्वच तुटवडा.फलाटावर उतरले.२ कंपनी कड़े रेल वे चा सर्व कारभार सोपवलेला आहे .त्यामुले ट्रेन मधे विविधता .सिंगल डेकर आणि तितक्याच डबल डेकर ट्रेन. ट्रेन तर काय सांगू?साफ सुफ ,पॉश,आणि बसण्याची सोय वा !!!!!!!!!!!सिट समोरासमोर ४ जण आरामात पाय लांब करून बसू शकतात.मधे एक छोटे टेबल पेड .त्यावर ट्रेन चा लोकल नकाशा.सेकंड क्लास डब्यात पण कुशन सिट ,खिडकीला छान पडदे.चैन आहे सर्व.गाडीत अगम्य भाषेत घोषणा [सूचना]पण आपले स्टेशन या नंतेर आहे हे मात्र काळात होते तेहि पुरेसे आहे,गाडीत आपल्या हाताशी सिट जवळ कचरा टाकायला सोय.त्यामुले कुठेही कागदाचा कपटा पण नाही,सर्व जन नियमाने वागतात.हे या लोकांचे वैशिष्ठ.इन्तेरलाकन वेस्ट ला जाणारी ट्रेन डबल डेकर होती.अनिकेत च्या आग्रहाने आम्ही वर बसलो.गाड़ी सुरु जाली आणि लगेच बोगद्यात गेली,कितीतरी मीटर लांब बोगदे.शहरात शिरताना जमिनीवर आणि परत लगेच खाली असा गाडीचा प्रवास मार्ग होता.गाडीत पण कमालीची शांतता.कोणी मोठ्या आवाजात बोलतात,गाणी गातात,विक्रेते येतात.भजने,सिट साठी वाद काही काही नाही.सर्व शांतपणे वचन नाहीतर सर्रास बाटली उघडून पिणे सुरु.स्पेन,फ्रेंच,जर्मन या भाषेतून गाडीत सूचना दिल्या जात होत्या.इंग्लिश बोलत नाहीत सर्व व्यवहारत्यांच्याच भाषेतून चालतात,हे लक्षात आले.आपण आपली भाषा जपली पाहिजे ,टिकवली पाहिजे .हे प्रकर्षाने जाणवले.आणि मला तत्काल माननीय राज ठाकरे  डोळ्यासमोर आले.गाडीत टिकिट चेकर स्त्री होती.नम्रपणे बोलत होती,टिकिट बघितल्यावर थान्कू[थैंक्स]म्हणत होती.आपले टिसी आठवले,आणि बिना टिकिट जाणारे लोक.जाताना बर्न स्टेशन लागले.ते तेथील राजधानीचे ठिकान.तो स्टेशन परिसर पाहून मला मुंबई सेंट्रल ची आठवण आली.गाडीतून जाताना उंच डोंगर रांगा,हिरवेगार गवत,दाट झाडी.टुमदार घरे,हिरवेगार तर काही ठिकाणी नीलसर पाणी असलेले विस्तीर्ण तलाव दिसत होते.तलावात सर्व प्रकारच्या होड्या आणि बदके होती.असे विहंगम दृश्य पाहत आमचा प्रवास सुरु होता.सर्व काही शक्य नव्हते पण ही दोघे खटाखट फोटो काढत होती.तेव्हा डिजीटल कैमरा म्हणजे चैन आहे जाणवले.पुर्विसरखे बंधन नाही ठराविक फोटो काढ़ने रोल संपेल ही भीती नाहीच.सहप्रवासी तर आधुनिक २/२ कैमरे  घेउन सतत फोटो काढत होते,उघड्या डोळ्याने निसर्ग बघतात का भींगा तुनच.!!!!!!!!प्रत्येक छोट्या गोष्टीचे पण फोटो काढत होते,त्याचे पण ते मार्केटिंग करतात की काय मला प्रश्न पडला.