थोर्नेस बे चे तीन दिवस-II

रविवारी सकाळी सर्वांनी लवकर उठून आवरून नाश्ता करून १० वाजता तयार राहायचे ठरले.पण काय! नेहमीप्रमाणे निवांत पणे ११.३० वाजता बाहेर पडलो. परत तसच गाड्या भरल्या पोस्ट कोड दिले, आणि निघालो. जवळ जवळ एक तासांनी आम्ही नीडल्सला पोचलो. सगळीकडे वनश्री नटली सजली होती. वाहने खूप होती रोडवर. सुंदर टुमदार घरे,घरासमोर छान फुललेली फुलझाडे बघत बघत मी जात होते.मधेच वाटेत २ ठिकाणी खूप तंबू ठोकले होते.खूप युरोपियन लोक तंबूत उतरले होते.आम्ही अशा भोसलेची गाणी ऐकत गाडीतून जात होतो.

तिकडे पोचलो अगदी आपल्या चौपाटी सारखी जत्रा होती. खूप देशी माणसे होती.खूप लहान मोठ्यांसाठी खेळ होते.खरेदी खाणे पिणे साठी भरपूर काही होते.विशेष म्हणजे त्या समुद्रातून नीडल्सला जायला फेरी बोट होती पण त्या दिवशी खराब हवामानामुळे ती बंद होती. नीडल्स म्हणजे भर समुद्रात बर्फाचे सुईच्या आकाराचे सुळके.
ते कायम तसेच दिसतात म्हणून बघयला गर्दी. तिकडे बोट फेरी नसली तरी रोप वे सुरु होता. खूप रांग होती पण आम्ही सर्व आळीपाळीने जाऊन आलोच. त्या रोप वे चा अनुभव पण छान आहे,काहीही बेल्ट वगेरे नाही.खाली आल्यावर पटकन बसायचे, समोर धरायला व आपल्याला अडकवायला एक लोखंडी बार,पण अगदी वेग कमी होता,त्या मुले उंच गेल्यावर मजा वाटत होती. खूपच गार हात पाय बोटे गार पडले होते.उतरताना खाली खूप खोल बघवत नव्हते.पण समोर विशाल महासागर दिसत होता.आम्ही दोघी खाली उतरलो नाही.पाण्यात गेलो नाही.तसेच परत रोप वे मध्ये बसून वर आलो.

मागील Amsterdamच्या वेळी वाटणारी रोप वे ची भीती संपली होती. आमच्या जवळ बच्चे कंपनीला सोडून सर्व रोप वे मध्ये गेले.३ जणांना सांभाळताना धमाल येत होती. एकंदर मजा करून हॉंगकॉंग चायनीज खाऊन घरी म्हणजे केराव्हान मध्ये परतलो.घरी येताना रात्र झाली.गारठा खूपच वाढला होता. रात्री पिझ्झा खायचे ठरले होते.सर्व प्रकारचा पिझ्झा व्हेज ,नॉन.व्हेज गारालिक ब्रेंड कोक वर सर्वांनी ताव मारला.लहान मुलांना झोपवून परत पत्ते खेळायला बसलो.अगदी रात्री उशिरा पर्यंत खेळ सुरु होता. उद्या आरामात उठायचे ठरले होते.

घरी जायचा दिवस आला. भराभर सर्वांनी आवरून केराव्हान साफसूफ केले गाड्यातून सामान भरले,येतायेता गारालिक फार्म बघायला गेलो. अजून मी लसुणाची शेती पहिली नव्हती. व्हायळेत रंगाचे लसुनाच्या रोपाची फुले छान दिसत होती. त्या ठिकाणच्या दुकानात रोपापासून ते लोणचे सॉस.तेल लसून भाजायची मातीची भांडी सारें काही विकायला होते. तसेच मागील बाजूस हे सर्व कसे तयार करतात त्याचा माहितीपट सुरु होता.एका मोठ्या त्रेअक्तर मध्ये बसून एक तासाची शेतातून फेरी होती.पण या मुलांनी तुम्ही शेती करणार आहात का?काय करायचे बघून?असे बोलून विषय संपवला. मग आम्ही सर्व त्या गारालिक केंफे मध्ये शिरलो.खरच सांगते कधी न खाल्यासारखा सर्वांनी गारालिक ब्रेंड व टोमेटो सूप वर ताव मारला. इकडे सूप आपल्या कडील भाजीच्या ग्रेव्ही सारखे दाट असते.नंतर परतीच्या मार्गाला लागलो.

खूप युरोपियन लोक फार्म वर आले होते.वृद्ध ,तरुण सर्व काही आरामात मजा करत होते.आता परत एक तास प्रवास करून आम्ही फेरी च्या दिशेने आलो. 

थोर्नेस बे चे तीन दिवस-I

थोर्नेस बे या ठिकाणी पोचलो. रिसेप्शन मध्ये जाऊन या मुलांनी चाव्या आणल्या.५३,६१,६८ हे तीन केअर्व्हान आम्ही आरक्षित केले होते.प्रत्येक केराव्हान मध्ये २/३ बेडरूम होत्या.प्रथम सर्व एका ठिकाणी जमलो,रात्र झाली होती.बच्चे कंपनी बरोबर होती त्यांना प्रथम खाऊ पिऊ घातले शांत केले.त्या नंतर आम्ही बायकांनी बरोबर करून घेतलेले मेथीचे ठेपले खायला सुरवात केली.इकडे मंजिरी पानसे कडे एक नूतन बेन म्हणून जेवण बनवायला बाई येतात.त्यांना ऑर्डर दिली होती.आमच्या घरी सकाळी त्यांनी ताजे ४० ठेपले आणून दिले.त्याचे १५ पौंड घेतले.माझा मनात हिशोब सुरु झाला.४० ठेपल्यान १०५० रुपये.पण ठीक आहे ते लंडन आहे.असे मंशीच म्हणत गप्प बसले.

ही ५ मुले [अनिरुद्ध, अनिकेत,अमोल,रोहित,आणि शाम] बाहेर जेवण आण्याला गेली होती. ते बर्गर sandwich, फ्रेंच फ़्रेइज घेऊन आले. काहीच चवीला ठीक नव्हते. पण पोटाला आधार .मग कोणत्या केर्वाहन मध्ये कोणी राहायचे ते ठरले. मी आणि मंजिरी एकत्र. आमच्या केर्व्हान मध्ये ३ बेडरूम होत्या.अगदी आपल्या रेल्वे च्या बर्थ एवढी झोपायला जागा.त्या मध्ये एक छोटे किचन, हॉलबेडरूम टोयलेट-बाथरूम फ्रीज टी.व्ही, मायक्रोवेव, कटलरी हीटर सर्व काही सुसज्ज होते.एका छोट्या काड्यापेटी च्या आकाराची पण सुसज्ज. बघून मी थक्क झाले. आपण घरी किती पसारा घालतो हे जाणवले. बाहेर च्या बाजूला २ गेंस सिलेंडर हीटर साठी लावलेले होते. रात्री खूप वेळ मी आणि मंजिरी मुलुंड च्या गप्पा मारत बसलो होतो.

सकाळ लवकरच झाली तिकडे पण ४ वाजता उजाडले.कसे तरी करत वेळ घालवत सकाळी ७ वाजता उठलो.बाकीचे सर्व गाढ झोपले होते.उठल्यावर दोघींना प्रथम चहा लागतो.अनिकेत च्या मिराणी म्हणजे शाम ने सकाळीच दुध आणून दिले,चहा साखर बरोबर आणले होतेच.चहा घेत दोघी निवांत गप्पा मारत बसलो,तो वेळ खास होता कोणीच बरोबर नव्हते.त्या मुळे सुख दुःख वाटून घेतली.

जाग आल्यावर प्रत्येक जण आमच्या केराव्हान मध्ये चहा साठी आले,त्यांना खात्री होती इकडे आई काकू चहा करून देणार....चहा नाश्ता ला सर्व एकत्र जमले.आज सर्वांनी केलोग्स खायचे ठरले होते.प्लास्टिक च्या डीश ग्लास चमचे सर्व काही आणले होते.प्रत्येकांनी आपल्या आवडीनुसार केलोग्स घेतले.खाताना पुढचे बेत आखले.

मंजिरी चे गेल्या वेळी राहून गेले होते त्या मुळे या वेळी प्रथम पर्ल म्युझियमला भेट देणे नक्की ठरले. ड्राईव्हर म्हणून कोणीतरी एकानी आम्हा सर्व बायकांना घेऊन जा असे फर्मान काढले.पण बच्चे कंपनीला सांभाळायची तयारी नव्हती.आणि खिशाला किती कात्री लागेल याचा अंदाज नव्हता.अखेर सर्वानीच आवरून तिकडे जायचे ठरले.परत सर्व छान आवरून म्हणजे नवीन नवीन कपडे घालून तयार झाले.गाड्या भरल्या एकमेकांना पोस्ट कोड दिले.निघाले.साधारण गाडीने एक तास लागला असेल.

त्या ठिकाणी गेल्यावर सार्थक झाले असे वाटले.खास एलिझाबेथ राणी साठी मोत्यांनी गुंफून तयार केलेला अंगरखा ,आणि तिचे सर्व मोत्याचे दागिने पाहिले.खरे मोती ,खोटे मोती यांचे विविध प्रकार आणि दागिने विकायला तयार होते.पण खिशाला काहीच परवडणारे नव्हते.त्या ठिकाणी एक सिनेमा दाखवला जात होता,अगदी सर्व मोत्याचा इतिहास...........शिमपल्यातून मोती काढण्यापासून ते दागिने तयार करेपर्यंत सर्व--कोणत्या देशात कोणत्या प्रकारचे मोती बनतात सर्व छान माहिती मिळत होती.विशेष म्हणजे तिकडे शिंपल्यातून मोती कसा काढला जातो त्यावर काय प्रक्रिया करतात ते फक्त एकेकाला १५ पौंड घेऊन दाखवत होते, आम्ही १२ मोठे २ लहान यांनी प्रत्येकांनी १५ पौंड देऊन बघणे काही योग्य वाटले नाही आणि इतकेच काय मुलांच्या मते तो काढलेला एक मोती पण आपल्याला देणार नाहीत. मग बघायचे कशाला?असे म्हणत नाहेर पडलो.बाहेर सुसाट वारा आणि पाऊस.सगळेजण हॉट चोकलेट पीत गाडीत बसलो. कोणाच्याच खिशाला कात्री लागली नाही त्या मुळे मुले खुश होती.परत मोर्चा हॉटेल कडे वळवला

काउनटर वरील त्या युरोपियन माणसाला या सर्वांनी वेडे करून सोडले. प्रत्येकाची खायची आवड वेगळी त्या प्रमाणे डीश आल्या.त्या हॉटेल मध्ये फक्त एक कूक आणि एकच वेटर बाई होती.एकच ऑर्डर घेणार तोच सर्व्ह करणार त्या मुळे सारें कसे निवांत सुरु होते.आम्हाला पण काही घाई नव्हती.गप्पा मारत जेवत होतो.तितक्यात फायर अलार्म वाजला. त्या बरोबर सर्व खायचे सोडून पटापट बाहेर पडलो. इकडे हा प्रकार खूप आहे. मला तर काय झाले कळले नाही. कारण कुठे आग लागलेली दिसली नाही, कि धूर ...पण एक मात्र नक्की कोणीही कटकट न करता बाहेर पडून थांबले होते. काही वेळाने परत आत सोडले अर्धवट जेवण पूर्ण केले.आईस क्रीम खाऊन सर्व जण बाहेर पडलो.आता मात्र सर्व जण केर्व्हान मध्ये जाऊन आराम करू असे एक मताने ठरले. ते पसंद केले.

संध्याकाळी परत सर्व बाहेर पडलो. बीचवर गेलो,फिरलो,कोणी स्विमिंग केले,बागेत थोडा वेळ गेला. रात्री १० वाजता परतलो. रात्री जेवायला मागवले, आज आगदी इंडियन जेवण. जेवून लगेच पत्ते खेळायला बसलो. मी आणि मंजिरी जरा वेळच बसलो. मुले मात्र रात्रभर पत्ते खेळण्यात रंगली होती, बरेच दिवसांनी ते सर्व एकत्र भेटले होते. आणि त्यांना तो निवांत वेळ होता. मुले मस्त खात पीत गप्पा मारत पत्ते कुटत होती. शनिवारचा दिवस संपला.

पोर्टसमथ ते आयल ऑफ वाईट

शुक्रवारी सर्वानि४ वाजता सहलीला जायला निघायचे ठरले ,तयारी ला सुरवात झाली.तशी गेल्या विक एंड पासून. Costco मधून खूप सामान घेतले होते,पण ते सर्वासाठी...आता प्रत्येकाची स्वतंत्र तयारी सुरु.

बुधवारी मी मंजिरी अश्विनी बरोबर त्यांच्या खरेदीला गेले होते,तेव्हा मी काही घेतले नाही.पण आता baget कपडे ठेवायला घेणे तयारी सुरु.अनिकेत [एका बेसावध क्षणी] मला म्हणाला तु आणि नंदिनी जाऊन शॉपिंग करून या.लगेच आम्ही त्या दिवशी [मोके पे चौका]दोघी खरेदीला त्या मूड मध्ये बाहेर पडलो. इकडच्या मॉल [विटगिफ्ट सेनटर] मध्ये गेलो. न्यू लूक, इवान्स आणिमार्क्स and स्पेन्सर मध्ये धाड टाकली.माझ्या आवडीनुसार मी नंदिनीला कपडे निवडून देत होते,ती घालून बघत होती,मग घेत होती.तिची खरेदी झाली मग मला पण वाटले आपण पण वेस्टर्न कपडे घ्यावे.घालून बघावे.माझ्या मापाची चक्क जीनची pant मला सहज मिळाली..मग त्या वर कुडते बघयला सुरवात झाली.योगायोगाने अगदी मापाचे कपडे मिळाले.किमत बघत होते,पण तरी घेतले.नंदिनी चा तर मला पूर्ण पाठींबा होता.

ती पण मला एवढ्या भल्या मोठ्या दुकानातून शोधून कपडे आणत होती.खरेदी झाली.आता मात्र माझे पाय दुखू लागले.या देशात मॉल मध्ये बसायला चक्क लाकडी बाके मध्ये मध्ये आहेत.मी विसावले.नंदिनी इतर किरकोळ खरेदी करून आली तोवर बाहेर पाऊस,वारा याने सगळीकडे गारेगार झाले होते.घरी जाताना अनिकेत भेटणार होता,कारण त्याला Tomtom खरेदी करायचा होता. Tomtom म्हणजे गाडी चालवताना रस्ता दाखवणारा बोलका बाहुला.........

मॉल मधून बाहेर पडलो पाव भाजीचे सामान घेतले,व मी ट्राम ने पुढे घरी आले.घरी येताना जरा पंचाईत झाली कारण मी ट्राम stop विचारायला विसरले.मधेच एका stop वर उतरले ओळखीचा भाग दिसत नाही परत वर चढले.ट्राम मधील एक देशी माणूस माझी गम्मत बघत होता पण काही बोलला नाही.अखेर मला stop कळला.मी उतरले.परत प्रश्न आता कोणत्या बाजूला घर?जरा इकडे तिकडे बघून घराचा रस्ता धरला.किल्ली घेऊन दारे उघडली,जमली इकडची सर्व नाटके पण..........

उशीर झाला होता पाय दुखत होते,पण लागले पावभाजीच्या तयारीला.अनिकेत नंदिनी येईस्तोवर करून पण झाली.अनिकेत ला खरेदी दाखवली,आई ने जीन घेतली बघून जरा धक्का बसला पण तो सुखद......

खूप भूक लागली होती थंडी खूप वाढली होती,मस्त गरमागरम पावभाजी खाल्ली.आणि मग baega भरायला सुरवात.तोवर रात्रीचे १२ वाजले होते.मला पटकन झोप लागली,थंडी खूपच होती.

शुक्रवार सकाळी काहीच काम नव्हते.मस्त timepass सुरु होता अनिकेत मात्र ऑफिस चे काम संपवत होता.विशेष म्हणजे बाहेर जायचे ट्रिप ला म्हणून गाडी रेंट वर घेतली होती,ती तो सकाळीच घेऊन आला.खूप दिवसांनी तो गाडी चालवणार होता,खुश होता खूप.४ वाजता सर्व आमच्या घरी जमले,आणि गाडी च्या डिकीत सामान ठेवायला नव्हे कोंबायला सुरवात झाली,कारण सर्व सामान इकडेच होते.१३५ पाणी बाटल्या, १०० वेफर्स पाकिटे, केलोग्स ची पाकिटे,आणि इतर बरेच काही....

अनिकेत ला गाडीची रोज ची सवय नसल्याने त्याची गाडी मध्ये आणि इतर मागे पुढे .असे आम्ही निघालो.गाडी सुरु करताना मी सवयी ने मनातच गणपती बाप्पा मोरया म्हणाले.गाडी सुरु झाली तसा तो tomtom म्हणजे बोलका बाहुला बोलू लागला.इंग्लिश भाषेत बोलणारा पण आवाज मात्र बाईचा...अनिकेत एकटा आणि मी मंजिरी नंदिनी आणि तो बोलका बाहुला,बडबड सुरु.गाणी ऐकणे ,खाणे लगेच सुरु झले.गाडी हाय वे ला लागली.

आपल्या सारखी इकडे रस्त्याला नावे नाहीत.उदा,आम्ही A3 वरून M25 ला आलो.tomtom रस्ता दाखवेल तसे जात होतो.पण गम्मत सांगू का?प्रत्येकाला वेगळा रस्ता तो दाखवत होता.मी आपली अनिकेत ला सतत प्रश्न विचारत होते.प्रत्येकाने पोस्ट कोड एकमेकांना देवून निघायचे असे सुरु झाले होते,पण मध्ये फोन सुरु होते.पोस्ट कोड म्हणजे जायच्या ठिकाणचा पत्ता म्हणजे नंबर.जाताना एका ठिकाणी आम्ही जरा वेळ थांबलो. [टी ब्रेक ]

शुक्रवार आणि इकडच्या भाषेत सांगायचे तर लॉंग विक एंड .त्या मुळे रस्त्यावर खूप रहदारी होती.असंख्य प्रकारच्या गाड्या जाताना दिसल्या,पण एकदाही कोणी कोणाला ओवरटेक केले नाही,कि होर्न वाजवला नाही.कोणीही लेन बदलत नव्हते अगदी शिस्तीने सर्व जात होते,मला आपल्या रोड ची आठवण झाली.एक ही ट्राफिक पोलीस दिसला नाही.कि कुठे अपघात झालेला दिसला नाही,हा बदल आपल्या कडे झाला तर किती बरे होईल ना?

रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला छान दाट हिरवीगार झाडी,वेली,आणि रंगी बेरंगी फुले पाहून मन अगदी प्रसन्न झाले.रस्त्यावर जागोजागी केंमेरे लावलेले आहेत.स्पीड साठी सूचना दिलेल्या आहेत आणि त्या प्रत्येक जण पाळत आहेत,हे फार जाणवले.नियम मोडला तर दंड खूप आहे याचा परिणाम.आणि मुख्य म्हणजे खाबुगिरी नाही.हाय वे वर ४ पदरी रस्ता पण गावातून अगदी छोटे रस्ते पण कुठे अडचण नाही.शांत पणे एक दुसर्याला पुढे जाऊन देतो. फारच समजूतदार आहेत.आणि संस्कार तर खुच आहेत.

अनिकेत खूप वर्षांनी गाडी चालवत होता पण मला एकदाही तसे काही जाणवले नाही तो अगदी confident होता,पण आम्ही च बायका त्याला सतत सूचना देत होता हे मात्र नंतर जाणवले.अखेर प्रवास करून आम्ही २.३० तासाने पोर्टसमथला पोचलो.तिकडे मात्र फेरी बोट चा मार्ग शोधायला जरा फिरावे लागले.कारण इकडे आपल्या सारखे रस्ता चुकला तर गाडी मागे पुढे घेता येत नाही,वळवता येत नाही.त्या मुळे खूप फिरावे लागते,पण तो पण एक अनुभव.अखेर फेरी बोट चा रस्ता सापडला,पण आम्ही ज्या चुकीच्या रोड वर गेलो होतो तो मार्ग Franceला जाणार्या बोटींचा होता,त्यामुळे खप मोठ्या बोटी जवळून बघितल्या.

आम्ही योग्य त्या गेट वर सर्व जमलो.खरच खूप गम्मत वाटत होती. अटलांटिक समुद्रातून आपण बोटीने दुसर्या बेटावर जायचे,मी मस्त मूड मध्ये होते.बघते तर काय समोर वाईटलिंकची प्रचंड मोठी बोट.....या बोटीवर एका वेंळी अंदाजे ८० ते ९० गाड्या चढवल्या. मी अवाक होऊन बघत होते.गाड्या खाली २ मजल्यावर ठेवून आम्ही सर्व प्रवासी वर गेलो.मला सर्व नवीन होते म्हणून मी कुतुहुलाने सर्व बघत होते तिसर्या मजल्यावर हॉटेल आणि आगदी सुसज्ज.

 

सर्व जण खायचा प्यायचा आनंद घेत होते, आम्हीही त्यात मागे नाही हे सांगायला नकोच.किती प्रशस्त सांगू अंदाजे ३०० लोक तर बसतील इतक्या सीट .आणि छान टेबले त्यावर छान फुले आणि भरगच्च मेनू कार्ड.डेक वर गेलो.प्रचंड वारा आणि थंडी होती.तो विशाल महासागर बघताना मी भान विसरून गेले होते.त्या फेसाळणारा लाटा.अनेक होड्या बघतच राहिले.या अथांग महासागरातून बेटावर पोचायला आम्हाला फक्त ३० मिनिटे लागली,पण तो अनुभव खरच विलक्षण होता.जहाजे,बोटी,गलबते बघत जाताना मला स्वातंत्र्य वीर सावरकरांची आठवण झाली.सागरावर आधारित किती तरी गाणी आठवली.मंजिरी एकदा येवून गेली होती त्या मुळे ती मला माहिती देत होतीच.

 

आम्ही फोटो पण खूप काढले.डेक वर थंडी ने गारठलो तोवर बोट लागली कि धक्याला.....मुंबईत इतकी वर्ष राहून अजून मी प्रसिद्ध भाऊ चा धक्का पहिला नाही,पण हा मात्र अगदी जवळून बघत होते.याचे सर्व श्रेय अनिकेतला.....मी बघतच होते एकेका मोटारीत सर्व प्रवासी पटापट बसले.आणि अगदी शिस्तीने एकेक मोटारी बोटीतून बेटावर बाहेर पडल्या.खरच किती छान अनुभव होता.छोटेसे बेत किती सुंदर दिसत होते.परत सर्व एकत्र भेटलो.आणि ज्या ठिकाणचे केंर्वान बुक केले होते तो पोस्ट कोड घेऊन मार्गस्थ झालो.