थोर्नेस बे चे तीन दिवस-I

थोर्नेस बे या ठिकाणी पोचलो. रिसेप्शन मध्ये जाऊन या मुलांनी चाव्या आणल्या.५३,६१,६८ हे तीन केअर्व्हान आम्ही आरक्षित केले होते.प्रत्येक केराव्हान मध्ये २/३ बेडरूम होत्या.प्रथम सर्व एका ठिकाणी जमलो,रात्र झाली होती.बच्चे कंपनी बरोबर होती त्यांना प्रथम खाऊ पिऊ घातले शांत केले.त्या नंतर आम्ही बायकांनी बरोबर करून घेतलेले मेथीचे ठेपले खायला सुरवात केली.इकडे मंजिरी पानसे कडे एक नूतन बेन म्हणून जेवण बनवायला बाई येतात.त्यांना ऑर्डर दिली होती.आमच्या घरी सकाळी त्यांनी ताजे ४० ठेपले आणून दिले.त्याचे १५ पौंड घेतले.माझा मनात हिशोब सुरु झाला.४० ठेपल्यान १०५० रुपये.पण ठीक आहे ते लंडन आहे.असे मंशीच म्हणत गप्प बसले.

ही ५ मुले [अनिरुद्ध, अनिकेत,अमोल,रोहित,आणि शाम] बाहेर जेवण आण्याला गेली होती. ते बर्गर sandwich, फ्रेंच फ़्रेइज घेऊन आले. काहीच चवीला ठीक नव्हते. पण पोटाला आधार .मग कोणत्या केर्वाहन मध्ये कोणी राहायचे ते ठरले. मी आणि मंजिरी एकत्र. आमच्या केर्व्हान मध्ये ३ बेडरूम होत्या.अगदी आपल्या रेल्वे च्या बर्थ एवढी झोपायला जागा.त्या मध्ये एक छोटे किचन, हॉलबेडरूम टोयलेट-बाथरूम फ्रीज टी.व्ही, मायक्रोवेव, कटलरी हीटर सर्व काही सुसज्ज होते.एका छोट्या काड्यापेटी च्या आकाराची पण सुसज्ज. बघून मी थक्क झाले. आपण घरी किती पसारा घालतो हे जाणवले. बाहेर च्या बाजूला २ गेंस सिलेंडर हीटर साठी लावलेले होते. रात्री खूप वेळ मी आणि मंजिरी मुलुंड च्या गप्पा मारत बसलो होतो.

सकाळ लवकरच झाली तिकडे पण ४ वाजता उजाडले.कसे तरी करत वेळ घालवत सकाळी ७ वाजता उठलो.बाकीचे सर्व गाढ झोपले होते.उठल्यावर दोघींना प्रथम चहा लागतो.अनिकेत च्या मिराणी म्हणजे शाम ने सकाळीच दुध आणून दिले,चहा साखर बरोबर आणले होतेच.चहा घेत दोघी निवांत गप्पा मारत बसलो,तो वेळ खास होता कोणीच बरोबर नव्हते.त्या मुळे सुख दुःख वाटून घेतली.

जाग आल्यावर प्रत्येक जण आमच्या केराव्हान मध्ये चहा साठी आले,त्यांना खात्री होती इकडे आई काकू चहा करून देणार....चहा नाश्ता ला सर्व एकत्र जमले.आज सर्वांनी केलोग्स खायचे ठरले होते.प्लास्टिक च्या डीश ग्लास चमचे सर्व काही आणले होते.प्रत्येकांनी आपल्या आवडीनुसार केलोग्स घेतले.खाताना पुढचे बेत आखले.

मंजिरी चे गेल्या वेळी राहून गेले होते त्या मुळे या वेळी प्रथम पर्ल म्युझियमला भेट देणे नक्की ठरले. ड्राईव्हर म्हणून कोणीतरी एकानी आम्हा सर्व बायकांना घेऊन जा असे फर्मान काढले.पण बच्चे कंपनीला सांभाळायची तयारी नव्हती.आणि खिशाला किती कात्री लागेल याचा अंदाज नव्हता.अखेर सर्वानीच आवरून तिकडे जायचे ठरले.परत सर्व छान आवरून म्हणजे नवीन नवीन कपडे घालून तयार झाले.गाड्या भरल्या एकमेकांना पोस्ट कोड दिले.निघाले.साधारण गाडीने एक तास लागला असेल.

त्या ठिकाणी गेल्यावर सार्थक झाले असे वाटले.खास एलिझाबेथ राणी साठी मोत्यांनी गुंफून तयार केलेला अंगरखा ,आणि तिचे सर्व मोत्याचे दागिने पाहिले.खरे मोती ,खोटे मोती यांचे विविध प्रकार आणि दागिने विकायला तयार होते.पण खिशाला काहीच परवडणारे नव्हते.त्या ठिकाणी एक सिनेमा दाखवला जात होता,अगदी सर्व मोत्याचा इतिहास...........शिमपल्यातून मोती काढण्यापासून ते दागिने तयार करेपर्यंत सर्व--कोणत्या देशात कोणत्या प्रकारचे मोती बनतात सर्व छान माहिती मिळत होती.विशेष म्हणजे तिकडे शिंपल्यातून मोती कसा काढला जातो त्यावर काय प्रक्रिया करतात ते फक्त एकेकाला १५ पौंड घेऊन दाखवत होते, आम्ही १२ मोठे २ लहान यांनी प्रत्येकांनी १५ पौंड देऊन बघणे काही योग्य वाटले नाही आणि इतकेच काय मुलांच्या मते तो काढलेला एक मोती पण आपल्याला देणार नाहीत. मग बघायचे कशाला?असे म्हणत नाहेर पडलो.बाहेर सुसाट वारा आणि पाऊस.सगळेजण हॉट चोकलेट पीत गाडीत बसलो. कोणाच्याच खिशाला कात्री लागली नाही त्या मुळे मुले खुश होती.परत मोर्चा हॉटेल कडे वळवला

काउनटर वरील त्या युरोपियन माणसाला या सर्वांनी वेडे करून सोडले. प्रत्येकाची खायची आवड वेगळी त्या प्रमाणे डीश आल्या.त्या हॉटेल मध्ये फक्त एक कूक आणि एकच वेटर बाई होती.एकच ऑर्डर घेणार तोच सर्व्ह करणार त्या मुळे सारें कसे निवांत सुरु होते.आम्हाला पण काही घाई नव्हती.गप्पा मारत जेवत होतो.तितक्यात फायर अलार्म वाजला. त्या बरोबर सर्व खायचे सोडून पटापट बाहेर पडलो. इकडे हा प्रकार खूप आहे. मला तर काय झाले कळले नाही. कारण कुठे आग लागलेली दिसली नाही, कि धूर ...पण एक मात्र नक्की कोणीही कटकट न करता बाहेर पडून थांबले होते. काही वेळाने परत आत सोडले अर्धवट जेवण पूर्ण केले.आईस क्रीम खाऊन सर्व जण बाहेर पडलो.आता मात्र सर्व जण केर्व्हान मध्ये जाऊन आराम करू असे एक मताने ठरले. ते पसंद केले.

संध्याकाळी परत सर्व बाहेर पडलो. बीचवर गेलो,फिरलो,कोणी स्विमिंग केले,बागेत थोडा वेळ गेला. रात्री १० वाजता परतलो. रात्री जेवायला मागवले, आज आगदी इंडियन जेवण. जेवून लगेच पत्ते खेळायला बसलो. मी आणि मंजिरी जरा वेळच बसलो. मुले मात्र रात्रभर पत्ते खेळण्यात रंगली होती, बरेच दिवसांनी ते सर्व एकत्र भेटले होते. आणि त्यांना तो निवांत वेळ होता. मुले मस्त खात पीत गप्पा मारत पत्ते कुटत होती. शनिवारचा दिवस संपला.