घड़यालाकडे लक्ष देवून उठलो.तेथील दुकाने बघितली.शोपिंग काही केले नाही.कारण प्रचंड महाग होते.परतीच्या तयारीला लागलो.तिकडे खाण्याचे थोड़े हाल झाले पण बरोबर असलेले पराठे,साटोर्या कामी आल्या.परत उतरताना झुमकन उतर नारी ते केबल कार हृदयाचा ठोका चुकवत होती.पण थ्रिल होते !!!!!!!!!!मस्त.परत ट्रेन मधे बसल्यावर ,कसे काय शूटिंग झाले असेल??आता तो पिक्चर बघायला हवा.अशी चर्चा सुरु झाली.आम्ही आता तिकडे धबधबे बघायला जाणार होतो.बस ची वाट पाहत होते.तेथे समोर मैदानावर चक्क एका पाठोपाठ एक हेलिकोप्टर उतरत होती.माझा समज कोणी वरिष्ठ व्यक्ति आल्या असतील.पण तसे नाही तर प्रवाशाना त्यात बसून फेरी मारायची सोय होती तिथे.खिशाला सर्व काही झेपणारे नाही म्हणुन आम्ही बसलो नाही.पण गम्मत मात्र सर्व अगदी नीट पाहीली.तितक्यात बस आली आम्ही बसने निघालो.स्विस पास असल्याने टिकिट नव्हते .बस मधून उतरून काही अंतर चालत जायचे होते.छान खलालनारा झरा बाजूने वाहत होता.रोड च्या बाजूला चक्क सफरचंदाची झाडे होती.ते झाडे बघत आम्ही फोटो काढत पोचलो.एका भल्या मोठ्या डोंगराच्या पायथ्याशी पोचलो.तिकडे एकून १० प्रचंड मोठे धब-धबे आहेत.जायेचे कसे असा विचार करतो तर लिफ्ट समोरच दिसली.एकच लिफ्ट मन होता.तिकडे मानुस बल कमी हे जाणवले.त्या लिफ्ट ने वेगाने आम्ही अर्धा डोंगर चढलो.६ धब धबे खाली आणि ४ चढून जायेचे,झेपेल का विचारच केला नाही.डोंगराल गुहेत खोदलेल्या रस्त्याने चालायला सुरवात केली.दम लागला पण चढले.पाण्याचा आवाज भयानक होता.आजू बाजु च्या डोंगरावर जो बर्फ जमतो त्याचे ते पाणी म्हणजे हे धब धबे,हे एइकुन तर मी अवाक् झाले.सतत इतके पाणी???बर्फ पडतो तरी किती????????इकडचे तलाव इतके मोठे अणि काठोकाठ भरलेले म्हनुनच आहेत लक्षात आले.किती तरी दश लक्ष लीटर पाणी खलालत पडताना पाहिले.पाण्याच्या वेगाने दगडाची झीज झालेली होती.पाणी मुबलक त्यामुले विज निर्मिती भरपूर.विजेवर ट्राम,बस ,रेल वे चालतात.प्रदुषण कमी,आणि खर्च पण कमी होतो.लाइट जाणे हा प्रकार नाही,लोड शेडिंग शब्द माहितच नसेल.मला आपले तलाव,पाण्याची स्थिति ,पाणी कपात सर्व आठवले.नशीबवान आहेत हे लोक याना मुलभुत गोष्टीची कमतरता नाही.धब धबे बघताना अनेक असे विचार डोक्यात येत होते.शांत पणे पायर्या उतारत खाली आले.बाकावर १० मिनिटे विश्रांति घेतली.आणि परतीच्या प्रवासाला निघालो.बस स्टॉप समोरील मोठ्या दगडावर बसून पराठे खाल्ले,कारण आज दुसरे काही मिळाले नव्हते.