टूर निघाली स्कॉटलंडला-2

बुधवार सकाळ १३ तारीख!

आम्ही दोघींनी लवकर उठून आवरून घेतले. किटलीत पाणी गरम करून घेऊन चहा करून घेतला. सवय चहा ची. तोवर आवरून एकेक जण तयार झाले. अक्षरा सर्वात लहान म्हणजे १० महिन्याची.पण ती लवकर उठून आवरून फिरायला तय्यार. इकडच्या पद्धतीप्रमाणे आम्ही पोटभर नाश्ता करायला त्या लॉजच्याच हॉटेल [लिटील शेफ नावाचे] मध्ये गेलो. तिकडच्या पद्धती शिष्टाचार सांगते....खूप खुर्च्या खाली होत्या पण आपण लगेच आत जाऊन बसायचे नाही.गेट वर उभे राहायचे, मग तिकडचा वेटर कमशेफ येणार विचारणार, सांगणार त्या ठिकाणीच आपण बसायचे. सर्व अगदी निवांत..इतक्या वेळात आपल्या कडे हॉटेल मध्ये माणूस खाऊन बिल देवून बाहेर पडेल. नंतर तो शांतपणे त्याच्या मर्जीनुसार येवून आपल्याला विचारणार. मगच आपण ऑर्डर करायचे. तोच जाऊन तयार करणार त्या मुळे परत निवांत गप्पा मारत बसायचे. इकडे माणूस बळ एकदम कमी. कामगार नाहीतच. त्या मुळे कितीही घाई असली, भूक लागली असली तरी शांतपणे थांबायची मनाची तयारी ठेवावी लागते.

पोटभर खाऊन अनिकेत आणि अमोल दुसरी गाडी बदलून आणायला गेले. गाडीत परत सर्व सामान भरले आणि आम्ही तिकडून "इंव्हुर्नेस" ला जायला निघालो, पण अॅबर्दीनच्या मार्गाने. अंतर जवळ जवळ ४ तास होते. मध्ये थांबत जात होतो. गाडीत गप्पा गाणी ऐकणे, अक्षराशी खेळणे सुरु होते.त्याही पेक्षा बाहेरचे निसर्ग सौंदर्य पाहण्यात सर्व मग्न होते.तिकडे जाताना रस्त्यावर खूप डिस्टीलरीज   दिस्त्लारी लागत होत्या. इतके दिवस आपण ज्या  ब्रॅन्डची व्हिस्की पितो, ती इकडे बनते वा तयार होते, हे बघून दोघेही-अनिकेत व अमोल-खूप खुश होते. खूप उत्सुक होते व्हिस्की टूर करायला. टॉम टॉम, म्हणजे आमचा बोलका बाहुला, आम्हाला रस्ता दाखवत होता. आम्ही जात होतो. 

आम्ही आधी अॅबर्दीनला पोचलो. जवळ-जवळ २ वजता. प्रथम कार पार्किंगची सोय पहिली. नंतर हॉटेलमध्ये जेवायला गेलो.त्याच वेळी आम्हाला मोबाईल बरून मुंबईत बॉम्ब स्फोट झाल्याची खबर मिळाली. काळजीला सुरवात झाली. पण तितक्यात भाग्यश्रीचा मेसेज आला कि आम्ही सर्व सुखरूप आहोत. लगेच सुशीलचा पण फोन आला. जरा हायसे वाटले. मोबाईल आणि इंटरनेटने खरच जग जवळ आले आहे. नाहीतर आम्ही एका टोकावर इकडचे......काहीच लगेच कळले नसते. मागील बॉम्ब स्फोटची आठवण लगेच झाली. अतिरेकी कारवाया करत आहेत. आणि आपण सामान्य माणसे तसेच जीवन जगत आहोत..याची खंत वाटत होती पण काय करणार?????????

जेवताना समोर विशाल दक्षिण महासागर दिसत होता. त्या मुळे लहान मुलांप्रमाणे माझे जेवणाकडे लक्ष नव्हते. अखेर जेवून आम्ही किनार्यावर गेलो फिरायला.पाणी बर्फासारखे थंड होते. पण मी थोडा वेळ तरी पाय बुडवून पाण्यात उभी राहिलेच.पाणी निळेशार स्वच्छ आणि नितळ होते पण कमालीचे थंड. इकडची युरोपियन माणसे आणि मुले मात्र बिनधास्त पाण्यात खेळत होती.जरा वेळ किनार्यावर बसलो,फोटो काढले आणि पुढच्या प्रवासाला निघालो. आता आम्हाला इकडून "बिउलीला" [इंव्हुर्नेस, या सिटी जवळचे एक खेडेगाव] जायचे होते. तिकडचे २ दिवसाचे बी अॅन्ड बी, म्हणजे बेड अॅन्ड ब्रेकफास्ट चे आरक्षण केलेले होते. ते अगदी छोटेसे टुमदार खेडे गाव होते. जाताना वाटेत एक स्ट्रॉबेरी फार्म लागला. उद्या सकाळी तो बघायला जायचे लगेच ठरवून टाकले.

बिउलीला जातांना 

बिउलीलचं बी अॅन्ड बी म्हणजे एका युरोपियन माणसाचे घर,त्यांनी घरातच लोजिंग सुरु केले होते. बाहेरून आम्हाला आत इतके मोठे व सुसज्ज असेल असा अंदाज आला नाही.पण आत जाऊन तो अनुभव घेतला.या बी अॅन्ड बी मध्ये आमचा २ दिवस मुक्काम होता. खोल्यातून सामान नेऊन ठेवले. शेजारीच एक "बिउली तंदुरी" हे भारतीय हॉटेल होते. तिकडे गेलो. रात्रीचे १० वाजायला आले होते.तो मालक हॉटेल बंद करण्याच्या तयारीत होता. त्या मुळे आम्हाला अगदी कसे बसे जेवायला मिळाले. जेवून रात्री ११.३० वाजता लॉज वर परतलो. तोवर सूर्यास्त झाला नव्हता. आणि परत सकाळी ३.३०लाच सूर्योदय झाला. बाप रे! किती मोठा दिवस......

बिउली गाव

सकाळी आवरल्यावर त्या ठिकाणी राहणाऱ्या युरोपियन जोडप्यांनी आमची नाश्ताची सोय छान ठेवली होती. दोघेही बोलायला खूप चांगले होते. त्याचे नाव इयान होते. भक्कम शरीरयष्टी असलेले,गोरापान इयान होता. तोच काय हवे ते विचारणार आणून देणार. त्याची बायको आत नाश्ता बनवून देत असे. इकडे हा बरेच जण व्यवसाय करतात. खूप ठिकाणी बेड आणि ब्रेकफास्टचे बोर्ड पाहिले. फक्त समर मध्ये ४ महिने हा व्यवसाय. विंटर मध्ये खूप इकडे बर्फ पडतो त्या मुळे सर्व बंद...दोघेही खूप अगत्याने सर्वांशी बोलायचे, त्यांनी २ दिवस घरगुती वातावरणात मजेत गेले. गम्मत सांगते सकाळी नाश्ता देण्यापासून बिल देणे ते रात्री बार मध्ये ग्लास भरून देणे सर्व काम तो एकटा इयान करत असे अंदाजे वय ६५ ते ७०. काय कमाल आहे ना!आणि ती सर्व कामे ती अगदी मजेत  हौशीने.