दाट झाडी,कापलेले हिरवेगार गवत,खलखल वहानारे झरे,डोंगराच्या पाय थ्याशी वसलेली ती गावे बघून मन आनंदित झाले होते.प्रत्येक घराचा प्रकार सारखा लाकडी बांधकाम ,उतरती छपरे बालकनी [सज्जे]खिडक्या सर्व ठिकाणी बहरलेली फूल झाडे,असे ते दृश्य ,प्रत्येक गावात एक तरी चर्च होतेच.गाई-गुरे निवांत पणे चरत होती.चारा पाणी सर्व काही मुबलक ,त्या मुले गुरे पण धष्ट पुष्ट दिसत होती.प्रत्येक गुराच्या गळ्यात लहान मोठी घंटा बांधलेली होती.त्याचा आवाज ख़रच मधुर वाटत होता.
          गाड़ी बदलताना कुठेही गर्दी नाही,धक्का बुक्की चा सवालच नाही.शांत पणे चढ़ने उतरने.अनिकेत नंदिनी माझी खुप कालजी घेत होते प्रवास करताना .खिड़की ची जागा सर्वाना असा सुखद अनुभव होता.नेर्रो गेज ट्रेन ने प्रवास करताना दिसणारे निसर्ग दृश्य शबदात सांगणे शक्य नाही,फोटोत पण नाही,अनुभवले पाहिजे.मला ते सर्व पहाताना अनेक कविता आठवत होत्या.कवीने कल्पनेने वर्णन केलेले मी आज उघड्या डोळ्यानी बघत होते.हिरवे हिरवे गार गालीचे ,खेड्या मधले घर कौलारू ,आल्याड डोंगर पल्याड डोंगर,अशी कितीतरी गाणी मला आठवत होती.शेवटच्या मौन्टन ट्रेन मधे तर डोंगर फोडून रस्ता करनार्याची,आणि आधुनिक तंत्राने प्रवाशाना सुखद रित्या नेणार्या त्या लोकाची मला कमाल वाटली.गाडीत स्क्रीन वर सर्व सूचना दिल्या जात होत्या,हवामान कसे आहे ,टेम्प्रेचर किती आहे सर्व....टिसी पुरुष होता,गमतीदार होता सर्वाशी त्याला बोलायेचे होते,गाड़ी ठराविक ठिकाणी थाम्ब्वुन पॉइंट दाखवले जात होते,अनुभव विचारत होता.डोंगरात इतक्या उंच ठिकाणी पण टॉयलेट बाथरूम ची सोय उत्तम होती.पाणी भरपूर आहे पण त्याचा योग्य वापर होत आहे हे जाणवत होते.अखेरचा स्टॉप आला .थंडीने गारठले होते.डोक्याला टोपी,मफलर ,हातमोजे ,कोट सर्व घालून चलायेला सुरवात केली.५/१०  मिनिटे चालून लिफ्ट ने सरल डोंगर माथ्यावर .लिफ्ट ला वेग खुप,एकावेली २० लोक जा ये करू शकत होते.